Rozdział 1 - Niespodziewane spotkanie

Białe, skośne pręgi księżycowego światła przebijały przez gęste konary drzew i wokoło tworzyły niesamowite cienie. Ogród wydawał się jakby pogrążony we śnie, milczący, groźny i nieprzyjazny. Tylko czasami głęboką ciszę przerywało skrzypnięcie drzwi albo okien starego dworu znajdującego się nieopodal.

- Sceneria jak z horroru – ubawił się jeden z najemników, wysiadając przed opustoszałą rezydencją.

Tylko wysoki mężczyzna o włosach tak jasnych, niemalże białych, nie podjął żartu.

- Wyciągajcie tę starą z bagażnika, bo was wszystkich cholera jasna weźmie, jak będzie inaczej! – wykrzyknął groźnie, wysiadając z busa i trzaskając drzwiami. Ubrany na czarno, prawie wtapiał się w tło.

Z pobliskiego drzewa zerwał się jakiś nocny ptak, spłoszony hałasem. Blondyn zmarszczył brwi:

- Pieprzone ptactwo – syknął. - Który z was ma giwerę? – zwrócił się do pomocników.

W górę wystrzeliło sześć rąk – wszyscy obecni mężczyźni mieli przy sobie broń.

- Doskonale – ucieszył się jasnowłosy. – Zastrzelcie tego latającego kapusia, jeśli go jeszcze zobaczycie.

- Jasne, szefie.

- I bierzcie starą, szybciej, do cholery!

- Już bierzemy, niech się szefo nie gorączkuje! – Barczyści najemnicy żwawo otworzyli bagażnik i wyciągnęli z niego postać zawiniętą w szare koce.

Szef przylizał dłonią swoje włosy o nienaturalnym odcieniu jasnego blondu.

- Ładną sobie kupiłem farbę? – zagadnął głośno ni z tego ni z owego.

- Prześlicznie szef wygląda! – rozczulił się jeden z mafiosów, składając nabożnie ręce, jak do modlitwy. – Teraz jest pan bardzo podobny do swojego brata! Cóż za wspaniała ekipa! Och, och!

Blondwłosy przywódca mafii uśmiechnął się zadowolony.

- No, no – rzekł, mile połechtany. - Porozmawiamy o podwyżce, panie Johnie – zapewnił, a potem wolno przeniósł wzrok na budynek znajdujący się przed nim. – Ukryjmy tam tę staruchę i wypróbujmy na niej mój eksperyment. Jeśli mi się powiedzie, zyskamy klucz od Alcazara i będę mógł ponownie przywrócić życie swojemu rodzeństwu.

Czterech mężczyzn raźnie ruszyło w kierunku rezydencji, niosąc postać zwiniętą w koce, głośno przy tym klnąc i odgarniając gałęzie owocowych drzewek rosnących w sadzie.

- Otworzę wam drzwi – zaofiarował się szef, przyskakując żwawo do głównego wejścia domu.

- Szefie… - zaczął niepewnie jeden z mafiarzy. Powierzył postać swoim kolegom, a sam odszedł kawałek wstecz i wpatrzył się w okno znajdujące się na górnej partii budynku. – Przysiągłbym, że ktoś tam był. I się ruszał. Widziałem! A firanka do teraz się kiwa!

Zaległa chwilowa cisza, przerywana tylko cykaniem świerszczy. W samym środku lata, odprawiały koncerty prawie co noc.

- Gówno tam widziałeś, przygłupie – odezwał się blondwłosy mężczyzna, krzywiąc się. Jego blada twarz okolona popielatymi włosami, pod wpływem grymasu stała się jeszcze bardziej zagadkowa i tajemnicza na tle ciemnego dworu, oświetlonego przez poświatę księżyca. – Budynek jest stary jak świat, w dodatku nawiedzony jak ty i nikt tam nie mieszka od setek lat. A to, że masz schizmy, to już nie moja wina ani nikogo z towarzystwa. Wyraziłem się jasno: pakować tę starą pod podłogę i wyjazd stąd. Tak czy nie?

- Tak, szefie! – zgodzili się natychmiast wszyscy.

Weszli do skrzypiącego ze starości domu i od razu zapalili latarki, bo w środku panowały egipskie ciemności. Szef skierował się na samą górę, a za nim pozostali mężczyźni, dźwigając postać.

- Uwaga, te stopnie mają ze sto lat – poinformował przywódca, ostrożnie kładąc stopy na trzeszczących schodach. – Przy sobie mam notes – uświadomił groźnie obecnym. – Jak stopnie się zawalą, a ja spadnę, to wpiszę do notesu nazwiska wszystkich, którzy się ze mnie śmiali.

Pod wpływem złowieszczej groźby, zapanowała cisza jak makiem zasiał. Jakoś na szczęście do zapisków dojść nie musiało, bo wszyscy przeszli po zrujnowanych schodach i znaleźli się w pustym pokoju, bardzo ładnie urządzonym. Meble sprawiały wrażenie nowych, a na podłodze leżał puszysty dywan.

- Ładnie tu, jak na chałupę, w której nikt od lat nie mieszkał – gwizdnął ktoś z podziwem.

- To jest dziwne i nienormalne, buraku jeden – parsknął szef, przygryzając wargi w zakłopotaniu. Czyżby ktoś jednak odwiedzał to odludne miejsce? Skąd te nowości w pokoju? Szybko jednak chwile zwątpienia minęły: – Odsuwać te meble  i pakować tam starą! - rozkazał.

Mężczyźni zabrali się do pracy. Usunęli spod ściany meble, zerwali panele z podłogi i wrzucili tam postać zawiniętą w koce.

- A co tam, dajcie jej jeszcze dywan, aby nie zmarzła! – zarechotał złośliwie blondyn, rzucając piękny biały dywan w ciemną otchłań.

Po niedługiej chwili, robota została wykonana.

- Genialnie się spisaliśmy! – pochwalił sam siebie jakiś mafiarz, zasuwając meble na miejsce.

- To spadamy! – Jasnowłosy ochoczo przyskoczył do drzwi. – Spadamy do króla, niech szybko daje mi klucz i pozwoli działać!

I wtedy zdarzyła się rzecz, której nie spodziewał się doprawdy nikt. Ku zgrozie bandytów, drzwi do pokoju otworzyły się lekko, a do pomieszczenia weszła zaskoczona i rozespana… kobieta. Młoda, śliczna i bezbronna.

- Kurtis, dlaczego nie śpisz? Co ty tu robisz?… - chciała zapytać, ale głos uwiązł jej w gardle na widok blondwłosego przywódcy mafii. Stanęła bezradnie na środku pokoju otoczona wianuszkiem uzbrojonych facetów.  Pobladła na twarzy jak ściana.

To samo tyczyło się mafiarzy, którzy patrzyli na nią z przerażeniem w oczach, jakby zobaczyli ducha. Nastąpiła chwila głębokiej ciszy, przerwana przez szefa, który opamiętał się pierwszy.

- Kuźwa… - zaczął, odwracając się w stronę swoich wspólników. – Skądś znam tę małą cizię – poinformował na głos, a następnie wpatrzył się w kobietę, wciąż stojącą w progu. – Chyba wiem. To było kółko baletowe, dwa semestry w ogólniaku. Zwykle stałem z tyłu, bo mam słabe łydki.

- To nie to… - Z trudem wymówiła dziewczyna, przytulając plecy do ściany i mimowolnie cofając się w tył. – Nigdy nie tańczyłam baletu.

- Ah, nie? Ale przecież my się znamy… panno Cornelio – wysyczał, mierząc ją morderczym spojrzeniem. – Aha… mam. Teraz sobie przypomniałem. Pamiętasz taką jedną akcję między mną, a szanowną panną Croft? Co?

Blondynka w delikatnym kremowym szlafroku omal nie upadła na podłogę. Jej oczy przypominały dwie pięciozłotówki.

- Ale… jak, jak, jak to możliwe… - zaczęła się jąkać. Zadrżała na całym ciele i wystawiła ręce do przodu, w geście obrony. – Przecież ty nie żyjesz!!!

Mężczyzna roześmiał się niczym psychopata.

- Ty też już nie żyjesz, gołąbku – oznajmił, a następnie dał znak swoim zbirom. – Zabić ją.

Blondynka była jednak szybsza i cwańsza – już nie było jej w pokoju, gdy rozległa się strzelanina. Mężczyznom mignęły przed oczami jej długie złote włosy i tyle ją widzieli.

- Łapać ją, kurwa, gonić!!! – wściekł się szef, wylatując z pokoju jak z procy. – Zabić ją, za dużo widziała, rozgada wszystkim!!!

Biegli na łeb na szyję schodami w dół. Na dworze spotkał ich jednak zawód: Cornelii nigdzie nie było. Mogła schować się wszędzie, na ogrodzie wśród drzew, w ogrodowej altanie…, a noc była bardzo ciemna. Nikt nie miał ochoty ganiać po ciemnym ogrodzie w poszukiwaniu niebieskookiej dziewczyny w kremowym szlafroczku.

I wtedy usłyszeli warkot samochodu. Jasnowłosy, pozostawiając swoich najemników, także wskoczył do auta i ruszył za odjeżdżającą blondynką. Nie miał zamiaru jej odpuścić, zresztą na pewno widziała, co chowali w podłodze i na pewno się tym zainteresuje. Z przyjemnością dostrzegł, że kobieta wysiadła pod czyimś domem i z rozwianymi włosami wpadła do jego wnętrza.

- No, to ognia! – roześmiał się mężczyzna, wysiadając z auta, wyciągając broń i kierując ją do okna, tam, gdzie jeszcze przed chwilą widział ruszającą się postać dziewczyny. Strzelał na oślep w każde okno, z lubością przysłuchując się trzasku wybijanych okien. Po paru minutach, ruszył do środka, trzymając przed sobą wyciągniętą broń. Dalsza strzelanina okazała się zbędna: zakrwawiona kobieta leżała w korytarzu, nie wydając z siebie żadnych oznak życia.

„Przynajmniej nikomu nie wypapla o babce ukrytej w podłodze, a ja będę miał więcej czasu na eksperyment” – pomyślał morderca. Z wesołym gwizdaniem powrócił do samochodu, w którym czekali już jego wspólnicy.

CDN