Rozdział 2 - Upiorny Hotel

Miejsce było ciche, odludne, zarośnięte. Wokoło wszechogarniająca ciemność. W oddali stał stary, tajemniczy, zrujnowany hotel, trochę przypominający budową zamek.

Tam właśnie zmierzali. Powoli zaczęli zbliżać się do groźnego, przyprawiającego o ciarki miejsca. Cicho weszli do ogrodu, który tak samo jak stary hotel, sprawiał wrażenie pogrążonego we śnie.

Minęli kamienną fontannę. Obejrzeli się szybko, bo wydawało im się, iż z jej głębi ktoś ich zawołał. To była jednak tylko bezlitosna zabawa mieszkańców starego hotelu z ich umysłami. Bo we wnętrzu fontanny, w zielonkawej wodzie, nie było żadnej żywej duszy.

- Nie mam pojęcia, po co mnie tu ciągniesz – szepnął z wyrzutem jeden z mężczyzn, wyższy i starszy od swojego przyjaciela. Niegdyś ciemne włosy, przyprószone zostały delikatną siwizną. Mimo złych warunków, ubrany był elegancko w jasną marynarkę, koszulę i czarne spodnie.

- Przecież mi pomagasz – warknął w odpowiedzi towarzysz, jedną ręką odgarniając od siebie złośliwą gałąź drzewa, która zahaczyła o jego ubranie. W przeciwieństwie do swojego kolegi, ten wyglądał na pewnego swoich czynów. Z zaciętym wyrazem twarzy posuwał się do przodu. – Chciałeś mnie zostawić samego? Od samego początku działamy razem – przypomniał. - Zapomniało ci się czy po prostu tchórzysz?

- I jedno i drugie – odrzekł nerwowo brunet z pasemkami siwizny. – Pomagałem ci, jeśli chodziło o teorię. W praktyce mogłeś poradzić sobie sam.

Nastąpiła chwila głębokiej ciszy, a później mężczyzna kontynuował:

- Postępujemy nie fair w stosunku do Lary i Maykela, dobrze wiesz. Zwłaszcza w stosunku do Maykela.

- Lara powinna się cieszyć, że sam doszedłem tak daleko. Gdybym chciał, mógłbym zmusić ją do zebrania informacji, a nawet do bycia tutaj ze mną.

- Och, aleś ty groźny i władczy  – zakpił brunet, prychając. - Cudowny popis agresywnego kumpla, nie ma co. Chociaż, pewnie Lara by się ucieszyła, mogąc wreszcie ujrzeć twoje prawdziwe oblicze.

- Co się tyczy Maykela… - Mówiący zdawał się nie słyszeć wcześniejszej, złośliwej wypowiedzi kolegi. – Co się tyczy Maykela, to tak się miło składa, że odwalam też robotę dla niego. Skoro sam nie zatroszczył się o to przez dwa lata, muszę go wyręczyć i szczerze mówiąc, gówno obchodzi mnie jego stosunek do tej sprawy. Kiedyś obydwoje będą mi dziękować na kolanach.

Brunet nagle zatrzymał się, zmuszając do tego samego swojego towarzysza. Przeszył go ostrym spojrzeniem swoich zielonych oczu.

- Jesteś gotowy na konsekwencję swojego czynu? – warknął, groźnie marszcząc brwi. - A co, kiedy ona powstanie odmieniona? Kiedy będzie stanowiła zagrożenie dla życia? Co zrobisz, kiedy trzeba będzie ponownie ją zabić?

- Przestań panikować! – wkurzył się mężczyzna. Złowrogo zacisnął palce w pięści. – Jestem gotowy zaryzykować, słyszysz?! Kocham ją, była dla mnie wszystkim i teraz, kiedy mam okazję spotkać się z nią ponownie, na pewno tego nie zaprzepaszczę!

- Ja też czułem do niej wiele, na pewno nie to, co ty, ale i tak wiele. Była moją przyjaciółką. Dlatego nie chcę jej skrzywdzić. Nie chcę skrzywdzić też pozostałych kumpli. Dlatego teraz radź sobie sam.

Młodszy mężczyzna parsknął niedowierzającym śmiechem.

- Zamierzasz się wycofać? Teraz? Kiedy doszliśmy tak daleko? Teraz, gdy jesteśmy tak blisko poznania prawy i odmienienia życia na ziemi?

Brunet w eleganckiej marynarce dumnie się wyprostował.

- Dwa lata temu Lara z Maykelem też kombinowali, jak odmienić swoje życie na lepsze. Tak kombinowali z różnymi klątwami, duchami i mitami, aż wykombinowali. – Przysunął swoją twarz bliżej kolegi, z uporem patrząc tamtemu w oczy. – Konsekwencją tych niewinnych gierek z magią była śmierć Amelki i Lilly. Nie mówiąc o osobach pobocznych, takich jak dalsi krewni. Chcesz rozpocząć kontynuację tej pozornie niewinnej zabawy?

Zawiał silny wiatr, nad głowami rozmawiających przeleciało też kilka nietoperzy.

- Idź do diabła – wysyczał tylko w odpowiedzi, odwrócił się na pięcie i zaczął podążać w kierunku hotelu.

- Zapomniałeś, że to ty właśnie do niego zmierzasz!

Nawet nie oglądnął się za siebie. Wiedział już, że przyjaciel zrezygnował z działania. Ubolewał nad tym, ufał mu, a on tak po prostu bezczelnie stchórzył, jeszcze prawiąc mu jakieś morały. Niech spada, tam banany czekają na palmie aż ktoś je wyprostuje. On świetnie poradzi sobie bez niego.

Głosy wciąż nawołujące go powtarzały się coraz częściej, aż przestał zwracać na nie uwagę. Człowiek może przyzwyczaić się do wszystkiego – powtarzał sobie z uporem. Nawet do wołających głosów, których przecież nie było.

Natura otaczająca hotel, nie pozwoliła mu tak łatwo dojść do celu: coraz częściej upadał, potykając się o wystające korzenie, coraz więcej ponurych sów i nietoperzy przelatywało nad jego głową. Przeraźliwe krzyki wypełniające ciszę także stały się na porządku dziennym. Wiedział, że każdy jeden na jego miejscu dawno już spieprzałby, gdzie raki zimują. Nie on.

Struchlał, gdy uniósł głowę, by spojrzeć na księżyc. Wydawało mu się, że w jego okrągłym wnętrzu dostrzegł jakąś czarną plamę, która stawała się coraz większa. Wpatrywał się w nią uparcie, dopóki czarną plamą nie okazała się być jakaś postać owinięta ciemną peleryną. Bezszelestnie wylądowała gdzieś w ciemnościach ogrodu.

Usiłował dodać sobie otuchy;

- Batman? – zagadnął głośno, starając się uśmiechnąć, bo tak naprawdę upiorna postać zlatująca z nieba nie wydawała mu się tak zabawna. Nikt jednak nie odpowiedział, dlatego przyspieszył kroku. We wnętrzu skrzypiącego hotelu pewnie przywitają go z otwartymi ramionami, jak każdego, kto pojawiał się tam z jakimś niecnym planem.

Mylił się.  Kiedy tylko stanął naprzeciwko drzwi wejściowych, nad stary budynek napłynęły czarne, groźne chmury i rozpętała się burza. Mężczyzna szybko wślizgnął się do środka, aby nie trafiła go jedna z błyskawic.

Najpierw ujrzał lecącą w jego stronę siekierę, chyba w ramach serdecznego powitania. Schylił się raptownie, unikając ciosu. Jednak, gdy ktoś cisnął w niego kosą, zerwał się z miejsca i zaczął biec korytarzami. Wiedział, że nielicznym udało się dojść do króla. Jednak jemu musiało się to udać. Nie po to zgłębił tyle wiedzy, aby teraz wszystko poszło na marne.

Kosy i siekiery uzupełniły się jeszcze o noże, więc naprawdę musiał na siebie uważać. Widział też ludzi: niektórzy coś mu wygrażali, niektórzy przenikali przez ściany albo wyskakiwali przez okna.

Nieufny, dał się jednak nabrać na windę. Zmęczony uciekaniem przed duchami i ich ostrymi narzędziami, wszedł do windy, która - jak podejrzewał – nie działała, lecz ku jego zdziwieniu, ta natychmiast sama wybrała numer piętra i zaczęła go tam wieźć. Zaskoczyło go trochę, dlaczego wybrało się akurat najwyższe z nich, jednak później zrozumiał dlaczego. Gdy tylko dojechał na sam szczyt, winda z hukiem opadła w dół.

Krzycząc, obijając się o ściany, wylądował na samym dole, posiniaczony i zakrwawiony. Jednak żył. Rozległ się szyderczy śmiech znikąd i drzwi automatycznie się otworzyły. Wybiegł z upiornej windy czym prędzej.

Tutaj czekała na niego jakaś kobieta. Leżała na podłodze, najwyraźniej ranna i wzywała pomocy. Nie zdążył nawet do niej podejść, bo właśnie trafiła ją siekiera.  

Przerażony, zauważył, że znalazł się przy wejściu, na samym dole budynku. Na myśl o ponownym starciu z kosami, siekierami, o ponownym bieganiu po ciemnych korytarzach, zwątpił, czy słusznie zrobił, idąc tutaj. Jednak nie w jego naturze było poddanie się. Dzielnie wkroczył w samo serce miejsca, gdzie królowały potępione dusze.

Tym razem, pułapek było więcej: od zapadni w podłodze, po schody prowadzące do nikąd. Drzwi, okna, szafy otwierały się same, czasami coś łapało go w ciemnościach. Kiedy spadł mu na głowę kryształowy żyrandol, wiedział, że ma dosyć. Usiadł, cały zakrwawiony i zaczął wzywać pomoc. Ofiarne okazały się tylko noże i siekiery, wciąż niemiłosiernie w niego celując. Jeden z noży trafił go w ramię, boleśnie przechodząc przez skórę na wylot.

I wtedy ujrzał drzwi. Wrota w barwie złota, nie mogące być niczym innym: były jego celem. Z szybkością światła wstał i rzucił się w ich wnętrze.

Komnata była oświetlona tylko przez grube świece, przypominające gromnice ustawione przy zmarłym. Cóż, klimatu rodem z „Kucyków z Krainy Tęczy” się nie spodziewał. Wytarł zakrwawione dłonie o zniszczone ubranie. Na środku podłogi leżała księga, a za nią stał czarny tron. Jeszcze przed chwilą pusty – teraz siedziała na nim ciemna postać.

Nie wiedział jak się zachować, jednak siedzący na tronie przyszedł mu z pomocą.

- Udało ci się przedostać do mnie – odezwał się pierwszy. Ku zaskoczeniu mężczyzny, miał spokojny, opanowany głos, zupełnie niepasujący do tego miejsca. – Gratuluję. Nielicznym się to udaje. Tym, którzy zginą tutaj za sprawą moich sług, nigdy nie pozwalam opuścić mego domu. Teraz rozumiesz ich złowrogie nastawienie w stosunku do gości.

- Tak, rozumiem – zgodził się, z przerażeniem patrząc, jak król powstał ze swojego tronu. Pstryknął palcami i w komnacie zrobiło się  jaśniej. A potem zdjął ciemne nakrycie na głowie. Okazał się być przystojnym, młodym mężczyzną, o wręcz miłej, łagodnej twarzy.

- To moim sługom płacę za odstraszający wygląd – rzekł żartobliwie, widząc, jak bardzo gość był zaskoczony jego naturalnym wyglądem. Ponieważ tamten nie odezwał się, zbyt widocznie oniemiały, król ponownie rozpoczął rozmowę, siadając na tron: - To bardzo stary hotel – powiedział. – Wątpię, byś przyszedł tu wynająć dla siebie pokój.

Perspektywa spędzenia nocy pośród latających noży, duchów i złośliwych wind rozbawiła przybysza. Uśmiechnął się lekko, bojąc się urazić władcę.

- Nie - odpowiedział, postępując krok do przodu. – Potrzebuję twojej pomocy, aby zrealizować swój plan.

- Dlaczego uważasz, że ci pomogę?

- Ponieważ ten plan jest równie okrutny i przerażający jak ty sam. I jest w stanie zaspokoić pragnienie mojej duszy. A kiedy ten plan powiedzie się, inni ludzie też na tym zyskają.

Król uśmiechnął się.

- Już zyskali – wyznał. – Nie jesteś pierwszym, któremu ten pomysł przyszedł do głowy. Co tak patrzysz? Słyszę twoje myśli bardzo wyraźnie, wiem, po co przyszedłeś. Nasza współpraca być może okaże się owocna. Jeśli chcesz podjąć ją ze mną, jedynym warunkiem będzie wpisanie się do księgi gości. Zbliż się do niej i złóż podpis, jeśli twój zamysł ciągle jest aktualny. – To mówiąc, delikatnym ruchem swojej jasnej dłoni wskazał na księgę leżącą u jego stóp.

Mężczyzna zawahał się. Teraz albo nigdy. Zdał sobie sprawę, że w jednej chwili może zyskać bardzo wiele albo stracić wszystko. Zagryzł wargi w zakłopotaniu. Król uśmiechnął się pokrzepiająco i poinformował:

- Jeżeli nie złożysz tu podpisu, będziesz musiał zostać tu na wieki i stać się moim sługą. To kara dla wszystkich tych, którzy odważyli się zakłócać mój spokój bezcelowo.

Po takim przemówieniu, człowiek natychmiast zbliżył się do księgi leżącej u stóp króla, a ta automatycznie się otworzyła i przewróciła parę kartek, zatrzymując na odpowiedniej stronie.  Uniósł leżący nieopodal ołówek i już miał zamiar zapisać swoje imię, gdy spostrzegł coś, co omal nie zwaliło go z nóg. Dłuższą chwilę z przerażeniem wpatrywał się w napisy widniejące nad pustym miejscem przeznaczonym dla niego.

- Co znowu? – zaniepokoił się władca, niecierpliwie podpierając dłonią swoją jasną głowę.

- Ci… oni… ci ludzie… - jąkał się mężczyzna, drżącą ręką wskazując na podpisy. – Czy ta księga zawiera zapisy wszystkich osób, którzy tu byli? – upewnił się, mrugając z przerażeniem.

- Tak, dokładnie.  A tych, których nazwiska tak teraz podglądasz, to akurat bardzo uprzejmi ludzie i tylko tyle mogę ci o nich wyznać. Większe zaufanie okażę ci, jeśli twoja współpraca ze mną okaże się sumienna.

- W porządku – odrzekł słabo mężczyzna. Dłoń, kiedy przykładał ją do pożółkłych kartek, trzęsła mu się jak osika na wietrze, zdołał jednak złożyć swój podpis. Pot naszedł mu na czoło, gdy przyglądał się tak znanym sobie nazwiskom powyżej własnego autografu.

- Wyśmienicie! – Władca pstryknął palcami i księga zamknęła się, omal nie przytrzaskując człowiekowi palców. – Teraz możesz wyjść. Przeanalizuję sobie twój pomysł i odezwę się. Skorzystaj z windy, z mojego polecenia nie będzie już dziś usiłowała cię zabić.

Mężczyzna starał się pozbierać myśli.

- Dziś? Kiedy przyjdę tu następnym razem, dalej duchy będą usiłowały mnie zabić? I w jaki sposób  odezwiesz się do mnie? Nie zostawiłem żadnych namiarów.

Władca roześmiał się i wstał.

- Nie doceniasz moich możliwości, śmiertelniku – wyjaśnił. – Wpisując się do księgi, zostawiłeś nie tylko namiary na siebie ale cząstkę własnego umysłu. Od tej pory mogę wzywać cię do siebie kiedykolwiek zechcę. A co do moich sług… cóż, ryzykowałeś przychodząc tu do mnie, ryzykuj więc dalej.  Nie zabronię im ataku na gości, skoro sami pchają się w ich łapy.

Przybysz miał już serdecznie dosyć tej makabrycznej wizyty. Nim zdążył cokolwiek jeszcze odpowiedzieć, wszystkie świece w komnacie zgasły, a władca zniknął. Po ścianach rozeszło się tylko jego „żegnaj”.  

Człowiek rozglądnął się na boki, a potem szybko dopadł księgi leżącej na podłodze. Chciał zobaczyć to raz jeszcze na własne oczy. Jednak, księga była zamknięta i nic nie wskazywało na to, by można było jakoś ją otworzyć. Mężczyzna zaklął pod nosem. Chyba już teraz oddałby wszystko, by cofnąć swoje nazwisko z listy gości.

Krew ścięła mu się w żyłach, gdy przed oczami wyobraźni raz jeszcze ujrzał podpisy, zawarte na tej samej stronie, co jego własny:

Amelia Croft

Marc Miller

Claire Miller

Carter Miller

Amelia Rouglas

Co to u diabła miało  znaczyć? Skąd ich podpisy w tej księdze? Co oni wszyscy robili w Upiornym Hotelu? I…

Kiedy złożyli swoje podpisy, skoro większość z nich już dawno nie żyła?

CDN