Rozdział 3 - Tajemnicza wiadomość

Powrót nie był wcale taki łatwy. Najpierw nie mógł odnaleźć odpowiedniego drzewa, później spadł z wysokości, boleśnie uderzając się w plecy. Parę razy zahaczył się też o leśne jeżyny, które rozdarły mu skórę. Modlił się, aby w Croft Manor wszyscy już spali. Modlitwa została niewysłuchana.

Prawie od razu zderzył się z Larą.

- Gdzie ty się włóczysz po nocach? – fuknęła, odskakując od niego jak oparzona. Zauważył, że miała na sobie tylko ręcznik, a długie, brązowe włosy były mokre i skapywały z nich kropelki wody.

- A ty co? – odwarknął niemiło, bo tylko tyle przyszło mu do głowy. Miał ochotę chwycić właścicielkę rezydencji za obie ręce, ponieważ bał się, że przyjdzie jej do głowy zapalić lampkę, by wyraźniej go dostrzec. Dziękował Bogu, że w korytarzu panował mrok, oświetlony tylko mdłym blaskiem latarni z ogrodu. Poszarpany, zakrwawiony, na pewno nie wyglądał reprezentacyjnie. – Czemu taka goła latasz po mieszkaniu? Ubierz się lepiej, a nie jakieś nocne parady tutaj odstawiasz.

Roześmiała się w ciemnościach, dając mu czas do ochłonięcia. Za ostro do niej przed chwilą zapyskował, na szczęście nie zauważyła, a jego cięta uwaga ją rozbawiła.

- Nie mądruj się za dużo, bo i tak cwaniactwo ci nie wychodzi – uświadomiła mu wesoło, robiąc coś dziwnego w ciemnościach. Chyba wycofała się i usiadła na niewielką kanapę, bo jej głos zaczął go nagle dochodzić z oddali. – Dla twojej szanownej wiadomości, to nie jestem goła i mam na sobie ubranie.

- Bardzo mało.

- Ale zawsze.

- I ręcznik to nie jest ubranie.

- Och, Will, tobie się wiecznie nic nie podoba. A tak w ogóle, to lepiej powiedz, gdzie byłeś? Bo mi się wydaje, że to właśnie ty odstawiasz jakieś nocne parady. Ja nie śpię, oglądaliśmy wszyscy fajny film. A ty nie śpisz, bo… no, przyznaj się, nim dokończę to sama. Bo wiem, co wyrabiasz. I nie ty jeden. Jeszcze Rob.

Zdejmował podartą koszulę, ale przerwał tę czynność na słowa Lary.

- Co, co ty powiedziałaś? – zająknął się, blednąc jak ściana, czego na szczęście w ciemności nie było można zauważyć. Zachwiał się i przytrzymał niewielkiego stoliczka stojącego w progu.

- Powiedziałam, że wiem, co kombinujecie z Robem.

- Nic nie kombinujemy – odrzekł automatycznie, zbyt szybko. Nie zabrzmiało to szczerze i nie zdziwił się, gdy Lara wstała z kanapy i zbliżyła się do niego. Odskoczył w tył, nie chcąc, by go dotykała.

I tak przejechała mu ręką po włosach.

- Oj, Willek, Willek – zaśmiała się, samoczynnie dodając w myślach „debilek”. Przypomniało jej się, jak mężczyzna zawsze się wściekał, gdy ktoś z ekipy zwracał się do niego „Willu - debilu”. Stłumiła chichot. – Na co te histerie? Nie możesz mi po prostu powiedzieć, do której to panny latasz po nocach?

Pytanie było tak absurdalne, że Will roześmiał się, szczerze rozbawiony. Jednocześnie kamień spadł mu z serca. Lara i reszta domowników myśleli zapewne, że on i Rob znikają na noc, bo mają jakieś tajne schadzki z kobietami. Czyli nic nie wiedzieli o pomyśle Roba i dzisiejszej wędrówki do Upiornego Hotelu.

- Co ty wygadujesz… - śmiał się dalej, tym razem nie musząc na siłę pozorować normalne zachowanie człowieka. Stres minął w jednej chwili, gdy poznał teorię Lary wyjaśniającą jego częste znikanie. – Pilnuj lepiej swojego kochasia. Gdzie on w ogóle jest?

- Zasnął w połowie filmu – odpowiedziała, ziewając. – Ja też już idę spać. Jutro wcześnie wstaję.

- Jedziesz gdzieś? – ucieszył się Will.

Od chwili śmierci Amelki, Lara z Maykelem wiele przecierpieli. Pani archeolog w ramach żałoby zaprzestała jeździć w poszukiwaniu nowych artefaktów, a Maykel zwolnił się tymczasowo z pracy. Wtedy, w ramach prezentu wykupili im wycieczkę po Europie, aby zafundować im wczasy, mające na celu wyrwanie ich z szarej codzienności. Wycieczka się udała, a para powoli, stopniowo zaczęła powracać do życia. Dzisiaj, gdy minęły dwa lata od tragicznych wypadków, Lara z Maykelem mieli się całkiem dobrze, obydwoje pracowali, Lara chętnie przyjmowała zlecenia na nowe poszukiwania.

- Tak, do Cornelii – odpowiedziała, a Willowi trochę zrzedła mina. Ale bądź co bądź, zawsze był to jakiś wyjazd.

- To dobranoc – rzekł, zręcznie wymijając brunetkę stojącą naprzeciwko i oddalając się do swojego pokoju.

Lara cicho weszła do swojej sypialni, gdzie spał jej narzeczony, trzech kumpli i owczarek niemiecki. Maykel razem z psem zarezerwowali sobie miejsce w łóżku, natomiast pozostali spali gdzie popadło: Sven wciśnięty w fotel, Zip na dywanie, Alister, cóż, na parapecie pod oknem.

„Zawsze był ekscentryczny” – pomyślała Lara, kręcąc głową. Przystąpiła do akcji poszukiwania pilota, ponieważ wciąż włączony był telewizor, na którego ekranie leciały napisy końcowe filmu, jaki wcześniej oglądali. Pilot w rzeczy samej odnalazł się pod Mortimerem, aby go wyciągnąć, kobieta musiała przetoczyć pokaźnych rozmiarów psa na plecy. W tym wyniku, owczarek opadł z powrotem na Maykela, zasłaniając mu brzuch wszystkimi czterema łapami.

- Do jasnej cholery, spierniczaj stąd, ale już. – Mężczyzna obudził się i zepchnął psa na podłogę. Wściekły Mortimer warknął i poszedł sobie, głośno zbiegając na dół po schodach. – Wyłącz telewizor i chodź tu – mruknął sennie do Lary.

Wykonała polecenie, przytulając się do niego pod kołdrą.

- Wiesz, że Will dopiero przed chwilą wrócił z balangi? – szepnęła, dotykając dłonią policzka swojego narzeczonego.

- Tak? To ciekawe jak wygląda ta jego dziewczyna, skoro tak się dla niej stara. – Ręka Maykela spoczęła na jej plecach, delikatnie wykonując ruchy w górę i w dół.

- Zamknijcie te plugawe ryje, ktoś tu śpi – wymamrotał przez sen Zip.

- Sam się zamknij – oddała mu natychmiast Lara. Ciaśniej owinęła się kołdrą i zwróciła do Rouglasa, kontynuując rozmowę o Willu: - Nie chciał nic powiedzieć na temat tej kobiety, śmiał się tylko… Ale, wiesz, Roba nie ma do tej pory… uważasz, że on też się w coś zaangażował?

- Trudno powiedzieć. – Głos Maykela lekko posmutniał. – On bardzo kochał Lilly i zawsze był za nią. Ale… minęły już dwa lata. Ma prawo pokochać kogoś od nowa.

Brunetka chciała coś odpowiedzieć, ale wyprzedził ją Alister, wciąż leżący na parapecie pod oknem:

- Podjechał tu jakiś czarny busik – poinformował bez entuzjazmu, tonem wypranym z wszelkich emocji. – Wysiedli jacyś faceci – relacjonował dalej, nawet nie unosząc głowy. – Wzięli kamienie do rąk.

Ton mówiącego Alistera był tak drętwy i nieprzekonujący, że nikt nie zwrócił uwagi na jego gadkę. Jednak po sekundzie, na dole,  rozległ się trzask wybijanych okien i mrożący krew w żyłach szczek wściekłego wilczura.

Oprócz Alistera, wszyscy jak jeden zerwali się i pędem zbiegli na dół. Zdążyli usłyszeć tylko pełne grozy, dobiegające zza okna:

- Kurwa, psa mają!!!

- Auuuuuuaaaa!!! Gryzie!!!

- Kurwaa!!! Spierdalamy!!!

I tyle ich słyszeli. Nim wybiegli na zewnątrz, czarny bus odjechał.

- Co to za szopka?! – wrzasnął Sven, ciężko dysząc.

- Nie wiem – odrzekła Lara, ciaśniej otulając się szlafrokiem. – Nic nam wprawdzie nie zrobili ani nie chcieli niczego ukraść… rzucili tylko kamieniami w szyby.

- Jacyś gówniarze na pewno szukają nocnych wrażeń. – W progu pojawił się Will.

- Nigdy tego przecież nie robili – zwątpił Maykel. – Może zostawili nam jakąś wiadomość w tych kamieniach?

- Zapalcie światło! – nakazała Lara, wracając do korytarza. – I szukajcie!

- Musieli czegoś od nas chcieć – mamrotał Sven, przyklękając obok rozbitej szyby i przeszukując kamienie.

Po chwili poszukiwań, ciszę przerwała Lara.

- Mieliście rację – przyznała, zerkając spod kurtyny swoich ciemnych rzęs na Maykela i Svena. Uniosła do góry duży kamień obwinięty w papier. – To na pewno jakiś liścik.

Sven, Maykel, Will i Zip otoczyli ją dookoła, asystując przy odwijaniu kartki z kamienia. Ciekawi, przechylili głowy, razem z kobietą odczytując treść wiadomości:

Kochani!

Z radością informujemy, że wznawiamy swoją działalność. Po dwuletniej przerwie pora na małe rozróbki. Przybyło nas o jedną osobę więcej i teraz tworzymy nie znakomity duet lecz równie znakomite trio. Niedługo się spotkamy i będziemy mogli dać upust swojej radości.

A teraz kilka słów do was od każdego z nas .

Lara!

 Masz wpierdol.

Claire

PS.  Za umieszczenie mojej Judith u jakiejś tępej ciotki.

Maykel!

Bardzo nieprzyjemne jest uczucie, gdy umiera się w wypadku helikoptera. Odpowiesz mi za to, parszywy gnoju.

Marc

Lara!

Twoja stara wyciągnęła kopyta przed tygodniem. Abyś się nie nudziła, ukryłem ją w pewnym miejscu w Surrey. Miłego poszukiwania,

Twój Carter

PS. Pewna panna od was znalazła się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie, dlatego musiała ponieść tego konsekwencje. (Nie to, żebym jej nie lubił. W gruncie rzeczy fajna z niej dupencja! ). Carter

Pa!

Mamy nadzieję, że spotkamy się niedługo.

CMC

Zapadła grobowa cisza. Sven ciężko opadł na kanapę, a Will wyglądał, jakby przed chwilą zobaczył ducha.

- Ktoś sobie robi z nas jaja! – warknął Maykel, ze złością wyrywając swojej narzeczonej kartkę z wiadomością. Przeczytał ją ponownie. – Jak to możliwe, że napisały do nas osoby, które już nie żyją?! To są jakieś marne żarty!

Lara oparła się o ścianę. Zbladła na twarzy, co stworzyło silny kontrast pomiędzy jej ciemnymi włosami i oczami.

- Nie wiem, jak to możliwe – wyrzekła słabo. – Nigdy więcej nie chciałam mieć do czynienia z Carterem… ale on ciągle był w posiadaniu mojej matki. Teraz napisał, że umarła. Mogłam się tym zająć wcześniej… może jakoś dałabym radę ją odbić… na pewno bym dała…

- Przestań tak mówić. – Ton Rouglasa nieco złagodniał. Mężczyzna wyciągnął rękę i dotknął nią gładkiego, złocistego policzka kobiety. – Po pierwsze, już raz usiłowałaś odbić Amelię z rąk Cartera i dobrze wiesz, że było to nierealne. I ze szkodą dla nas wszystkich – urwał na chwilę, a wszyscy owe szkody dopowiedzieli sobie sami w myślach: śmierć Lilly i Amelki. – Teraz jakiś dowcipniś podrzucił nam jakąś kartkę, powypisywał bzdury, chcąc nas sprowokować. Nie powinniśmy się tym w ogóle przejmować.

- Maykel ma rację – poparł przyjaciela Sven, widząc, że atmosfera zrobiła się napięta i każdego zaniepokoiła ta dziwna wiadomość. Wiedział, że i Maykel bardzo przejął się listem, ale celowo udawał, że nie ma czym się martwić. Dlatego go poparł. Zdobywając się na uśmiech, oznajmił wszystkim, że on osobiście nie zamierza przejmować się pierdołami i idzie spać.

 Nie zdążył jednak tego zamiaru zrealizować, bo w tym momencie drzwi otworzyły się, a w progu stanął obszarpany i zakrwawiony mężczyzna, na którego widok wszyscy wydali zgodny okrzyk zgrozy.

CDN