Rozdział 5 - Odkrycie

- Muszę jeszcze wstąpić na chwilę do swojego domu, jedźcie do biura, dogonię was – powiedział Rouglas do swojej ekipy. Było wcześnie rano, zdziwił się, gdy ujrzał na schodach w pełni ubraną i gotową Larę. – A ty co?

- Cześć – powiedziała do wszystkich, schodząc na dół. – Umówiłam się z Cornelią, że się spotkamy. A zresztą i tak trzeba powiedzieć jej o tych nocnych zamieszkach.

- To powiedz jej wszystko – zgodził się mężczyzna, pospiesznie wyciągając kluczyki od samochodu. – Pilot do auta mi się zepsuł, nie mam czasu czekać na jego naprawę  – wyjaśnił. - Chyba jeszcze mam u siebie w domu zapasowy.

- No, tylko się pospiesz i szybko do nas dołącz – powiedział Sven. – Dzisiaj będzie dużo zleceń, już to czuję.

- No, to jadę, pozdrów ode mnie Cornelię. – Czarnowłosy pocałował Larę w policzek i pospiesznie wybiegł z domu.

- Czy zje pani śniadanie? – zapytał staruszek Winston, pojawiając się w progu.

- Nie, zjem coś z Cornelią. Ale wrócę na obiad i chłopaki z FBI pewnie też. To  do zobaczenia później.

Kobieta raźnie wyszła na zewnątrz. Energicznie wrzuciła na tylne siedzenie auta swój nieodłączny plecaczek. Jakaś czarna plama mignęła jej przed oczami, daleko w sadzie.

- Mortimer! – zawołała głośno, nakładając na oczy ciemne okulary. Dzień zapowiadał się pięknie, słońce już teraz raziło w oczy. Lara z przyjemnością patrzyła, jak smoliście czarny owczarek pędził w jej stronę z językiem na brodzie. Otworzyła tylne drzwi samochodu, ale pies zręcznie obszedł auto dookoła i usiadł przed przednimi drzwiami. – Jak sobie życzysz! – Croft roześmiała się i otworzyła zwierzęciu przednie drzwi. Mortimer zwinnie usadowił się na miejscu obok kierowcy.

Cornelia wraz z Kurtisem wykupili sobie niewielki, stary dwór i od niedawna go remontowali. Co prawda, taki typ domu nie pasował Larze do takiego człowieka jakim był Trent, ale widać Cornelia uparła się przy swoim zdaniu i musiał jej ulec. Blondyna zawsze była wielkopańska – uśmiechnęła się do siebie Lara, pamiętając, jak zawsze Corny zazdrościła jej rezydencji.

Dworek znajdował się na prawdziwym zadupiu otoczonym lasami, w dodatku prowadziła do niego ścieżka z wybojami. Archeolożka niemało powyklinała ten okropny dojazd nim dotarła na miejsce.

Nie zdążyła nawet zgasić silnika, gdy Mortimer poderwał się jak oparzony i wyskoczył przez otwarte okno samochodu. Następnie z głośnym ujadaniem pobiegł w stronę budynku i zniknął w jego środku.

Wtedy, brunetka z przerażeniem uzmysłowiła sobie, w jaki sposób jej pies wszedł do mieszkania – już z daleka widziała rozwalone drzwi, częściowo leżące na schodkach przed gankiem. Tknięta złym przeczuciem, czym prędzej wyciągnęła z plecaczka pistolet i pobiegła w ślad, gdzie przed sekundą widziała znikającą, czarną kitę owczarka.

Wygląd pomieszczenia sprawił, że pot naszedł jej na czoło. Wszędzie leżały porozbijane wazony, szkatułki i obrazy, gdzieniegdzie leżała ziemia, rozsypana z doniczek poprzewracanych kwiatów.

- Cornelia! – wykrzyknęła głośno kobieta, wolno posuwając się do przodu. – Cornelia! Kurtis!

Nikt jej nie odpowiadał. Z ulgą stwierdziła, że jak pobojowisko wyglądał tylko korytarz, dalsza część domu prezentowała się doskonale. Lara weszła do kuchni, wciąż trzymając broń w pogotowiu. Jej uwagę skupiła karteczka, przylepiona magnesem na lodówce. Uśmiechnęła się. Zapominalska Corny powiesiła na lodówce listę z zakupami czy może to list miłosny kochającego Kurtisa do swojej dziewczyny? Cóż, okazało się to drugie, z tym, że liścik na pewno nie był wyznaniem miłosnym.

Archeolożka, odrzucając do tyłu długi kucyk, ciekawsko pochyliła się i zatopiła w treść lektury.

Cornelio!

Jesteś cudowną dziewczyną i naprawdę bardzo Cię polubiłem, jednak to za mało, by wytrzymać ze sobą więcej niż dwa lata, które tak naprawdę uważałem tylko za próbę związania się z Tobą na stałe. Niestety, próba wypadła niepomyślnie, teraz już wiem, że nie jesteś stworzona dla mnie. Mam nadzieję, że szybko ułożysz sobie życie beze mnie.

Dom jest Twój, zrób z nim co zechcesz, ja postanowiłem wrócić do siebie.

Pozdrawiam,

Kurtis

Dłuższą chwilę, Lara stała oniemiała, odczytując parokrotnie treść wiadomości. Wiedziała, od samego początku, jak bardzo Cornelia różniła się z Kurtisem, lecz kiedy przetrwali ze sobą rok, uwierzyła, że ich uczucia do siebie naprawdę było szczere. A tu teraz taka klapa… Nie winiła Trenta za to, że nie był w stanie pokochać złotowłosej agentki FBI, ale złość rosła w niej za to, że tak długo ją zwodził i odszedł od niej w taki podły, bezuczuciowy sposób. Przed oczami już widziała zapłakaną, nieszczęśliwą buzię przyjaciółki. Cornelia życie by za niego oddała, o czym Lara bardzo dobrze wiedziała. Zakochana w nim po uszy, bardzo długo walczyła o niego, początkowo odtrącona, później przyjęta. I co? Tak po prostu odszedł, najwyraźniej nie dając jej szansy na godne pożegnanie.

Mimowolnie Croft przypomniała sobie siebie przed laty. Często robiła takie same bezlitosne zwody. Ze wstydem przyznała, że dawno temu, gdy jeszcze byli parą z Kurtisem, w dokładnie taki sam sposób się z nim rozstała i nie dała znaku życia przez trzy lata. A później, w taki sam sposób odeszła od Maykela, co prawda tylko na parę miesięcy, ale zawsze. Też przez nią nie jeden facet cierpiał… ale teraz to co innego.  Postanowiła, że przy najbliższej okazji powie Kurtisowi, co sądzi o takim traktowaniu byłych dziewczyn.

- Corny! – zawołała ciepło, zdrabniając imię przyjaciółki ze świadomością, że to właśnie ona jako pierwsza użyła go w stosunku do Cornelii przed paroma laty. – Corny, no wyjdź już, ucieczka faceta to jeszcze nie taka tragedia, gorsze się zdarzają… No, nie załamuj się! Miałyśmy razem coś zjeść, pogadać! Cornelia!

Żadnej reakcji. Lara stanęła w miejscu, nasłuchując. Na dole nikt nie dawał znaku życia, za to na górze coś wyraźnie hałasowało. Kobieta schowała broń i truchtem wróciła do rozwalonego korytarza. Czyżby przyjaciółka biła się tu z Trentem? Czy on uderzyłby kobietę? Croft nie wiedziała, czy byłby zdolny do bicia własnej dziewczyny, jej osobiście przenigdy nie uderzył. Hałas na górze powtórzył się, więc tam skierowała swoje kroki. Przemierzyła schody, skacząc po kilka na raz.  

- Cornelia?! – zadyszana wpadła do pokoju. Jednak złotowłosej agentki tutaj nie było. Na środku leżał przewrócony stolik, a powodem hałasów był Mortimer, który z głośnym skamleniem drapał pazurami podłogę obok mebli.  Owczarek był szkolony na tropiciela, dlatego jego zachowanie napełniło strachem archeolożkę. – Coś tu jest, piesku? – zagadnęła, podchodząc do psa. Uparcie skamlał i drapał panele pod meblami. – Coś czujesz w ziemi? Coś jest w podłodze? – zgadywała.

Reakcja policyjnego owczarka nie mogła być zgubna, kobieta po raz kolejny odrzucając długi kucyk do tyłu, wzięła się za odsuwanie mebli. Mortimer wyraźnie się niepokoił, głośno skamlał i przyciskał swój czarny nos do podłogi.

 – Zaraz zobaczymy, co znalazłeś – mówiła do niego, w przerwie między odsuwaniem mebli. Cornelia była fanką antyków, meble były więc niesamowicie ciężkie.

Minęło ładnych parę chwil nim wykonała robotę. Dysząc ciężko, przetarła dłonią spocone czoło. Jej kremowa bluzeczka z krótkim rękawem i dżinsowe spodenki całe były zakurzone. Mimo tego, brunetka raźnie przyskoczyła do miejsca, w którym oszalały pies drapał i skamlał w niebogłosy. Zauważyła, że kilka paneli było naderwanych. Ostrożnie usunęła jeden z nich, potem drugi, aż w podłodze ukazała się pokaźnych rozmiarów wnęka.

Mortimer coś do siebie powarkując szybko wsadził głowę w otwór, to samo zrobiła też Lara od drugiej strony. Jej oczom ukazał się najpierw biały, puszysty dywan, obecnie mocno przykryty kurzem. Pochyliła się i wyciągnęła go na górę. Teraz, ukazał się jej sporych rozmiarów rulon, rozpoznała, że był to jakiś koc. Spod niego natomiast wystawały czyjeś stopy…

Archeolożka z przerażeniem powiązała nieobecność Cornelii ze stopami wystającymi spod koca we wnęce podłogi.

- O, Boże! – krzyknęła, podrywając się jak oparzona. Pędem opuściła pokój, zostawiając tam owczarka, który całym swoim ciałem władował się do otworu w panelach i zębami zaczął ciągnąć koc.  Z szybkością światła zbiegła po schodach, minęła ganek obrośnięty pnącymi różami i powojnikami i dopadła się do samochodu. Trzęsącymi rękami wyciągnęła telefon z plecaczka.

CDN