Rozdział 6 – „ A jeśli to Carter ożywił swoje rodzeństwo? ”

Dziękuję Pettitce za zrobienie zakładek, ten rozdział dedykuję jej. ;*


Rzadko odwiedzał swój stary dom, w którym mieszkał zanim poznał Larę. Większość rzeczy już dawno przetransportował do Croft Manor, jednak ciągle znajdywał tam jakieś potrzebne drobiazgi. Teraz był pewny, że odnajdzie  w którejś ze szuflad zapasowy pilot do samochodu, bo jego obecny się popsuł.

Pogrążony we własnych myślach, pamiętając o przemowie Svena, by szybko wracał do biura, pospieszne wypadł z auta i truchtem podążył do mieszkania, szarpiąc się po drodze z kluczami. Znalazł odpowiedni i już miał przyłożyć go do dziurki w drzwiach, gdy… oniemiał. Wszystkie szyby domu były powybijane, a szkło rozsypane dookoła.

- Co tu się dzieje, do jasnej cholery? – burknął do siebie, przykładając klucz do drzwi. Przekręcając go, zastanawiał się nad obecną sytuacją. Wczoraj ktoś powybijał szyby w Croft Manor, zostały też wybite te w jego starym domu. Przypadkowa zbieżność? Możliwe. Ale kto w takim razie niszczyłby jego dom? W jakim celu? Owszem, pakował ludzi do paki, ale nikt nigdy nie mścił się na nim. Maykel nie pamiętał, czym mógł zaleźć komuś za skórę, by ten wybijał mu szyby w oknach.

Zdenerwowany zdał sobie sprawę, że na dodatek nie chcą otworzyć się drzwi. Przyjrzał się dokładnie, czy wyciągnął odpowiedni klucz, a później odruchowo szarpnął za klamkę.

Drzwi otworzyły się… nie były zamknięte na klucz. Jak to możliwe? Przecież zamykał je ostatnio! Zawsze je zamykał! Tknięty złymi przeczuciami, przestąpił próg i aż wcięło go w podłogę na widok, jaki rozciągał się przed nim.

Na podłodze, leżała zakrwawiona, długowłosa blondynka w jasnym szlafroku. Nie poruszała się.

- Cornelia!!! – Mężczyzna w jednej sekundzie znalazł się przy niej. Szybko przewrócił ją na plecy, sprawdzając puls na szyi. Na szczęście, jasnowłosa kobieta żyła, Maykel widział jej poruszającą się klatkę piersiową. Kremowy szlafroczek obsunął się na ramieniu, ukazując światłu dziennemu ranę postrzałową. Na podłodze leżało pełno krwi.

Rouglas wygodnie ułożył głowę Cornelii na swoich kolanach, a sam pospiesznie wykonał kilka odpowiednich telefonów. Pierwsza przyjechała karetka, lekarze natychmiast przetransportowali ranną do szpitala, ekipa była w drodze, więc pozostał tylko telefon do Lary. W korytarzu ciszę przerwał dzwonek jego komórki, a Maykel z ulgą stwierdził, że to Lara we własnej osobie nawiązała połączenie. Wybrała odpowiedni moment.

- Lara? – Czarnowłosy przyłożył słuchawkę do ucha. – Lara, dobrze, że dzwonisz, muszę ci coś powiedzieć…

- Nie, nie, ja pierwsza! Słuchaj, stało się coś strasznego…

Lara miała wystraszony, zatroskany głos. Sygnał alarmowy w głowie Rouglasa natychmiast się włączył, a przed oczami stanęły wizje powybijanych szyb w Croft Manorze, wiadomość od mafii  i ranna Cornelia na podłodze.

- Słuchaj, jesteś bezpieczna?!! – ryknął w słuchawkę, odruchowo przyskakując do drzwi, gotowy w jednej chwili wypaść na dwór i wskoczyć do auta, gdyby było inaczej. – Wszystko dobrze, nikt ci nie zrobił krzywdy?!!

- Nie, nie, ze mną wszystko jest w porządku! – Niewypowiedziana fala ulgi zalała Maykela pod wpływem jej słów. – Chodzi o Cornelię! Słuchaj, nie ma jej, a dom wygląda jak pobojowisko! I…

- A gdzie jest Kurtis do jasnej cholery?!! – krzyknął Maykel, przerywając. Dopiero teraz uświadomił sobie, jak strasznie wściekły był na Trenta. Cornelia była jego dziewczyną, nie mógł jej pilnować?! Może nie doszłoby do tragedii! Jak zwykle sobie leciał w kulki, cały Trent!

- Wysłuchaj mnie, to ważne! Kurtis zostawił Cornelii kartkę, że już ma dosyć ich związku i że odchodzi…

- Też sobie wybrał odpowiedni moment, szlag by jego jasny trafił!!!

- Ale to nie wszystko! Mortimer odnalazł w podłodze czyjeś ciało! Ja… jeszcze nie patrzyłam do środka, ale strasznie się boję, że to Cornelia! Bo niby dlaczego nie ma jej w domu?! Była ze mną umówiona!

Maykel zasłabł tak nagle, aż musiał przytrzymać się ręką progu. Pot naszedł mu na czoło.

- Boże… - odezwał się drżącym głosem. Wziął głęboki wdech. – Laro, to nie Cornelia – poinformował już bardziej stanowczo. - Słyszysz? To nie Cornelia leży w tej podłodze.

- Skąd ta pewność?

Mężczyzna popatrzył na krew płynącą po płytkach w jego korytarzu.

- Bo Cornelię znalazłem u siebie w domu – wyjaśnił, przykładając drżącą rękę do czoła. – Jest ciężko ranna, ktoś ją postrzelił. Wezwałem pogotowie, powinna już być w szpitalu.

Nastąpiła chwila obustronnej ciszy. Obydwojgu osobom rozmawiającym przez telefon tylko jedno pytanie kłębiło się w głowach. Na głos wypowiedziała je Lara:

- Maykel… czyje ciało w takim razie leży pod tą podłogą?

Przed oczami mężczyzny stanęła nagle wiadomość od mafii, a po chwili ta sama myśl przyszła też do głowy kobiecie.

- O, Boże!!! – wrzasnęła tak boleśnie, jakby ktoś zakłuł ją nożem prosto w serce.

- Lara!!! Niczego tam nie ruszaj, słyszysz?!! – poderwał się Maykel, tak mocno ściskając rękę na słuchawce, jakby tym samym zmusił kobietę do utrzymania z nim połączenia. Bezskutecznie, Croft natychmiast je zerwała.  – Lara!!! Niczego nie ruszaj, zaraz tam będę z ekipą!!! Słyszysz?!!

Krzyczenie do słuchawki było bez sensu,  Lara zdążyła się już rozłączyć.

- Kurwa! – zaklął Rouglas, z nerwami zamykając klapkę od telefonu.

***

Wbrew przepowiedniom Svena, w biurze wcale nie było dużo roboty i większość dnia przesiedzieli, nic nie robiąc. Taka sytuacja bardzo przypasowała Robowi, który miał wreszcie okazję porozmawiać z Willem.

- Nie unikaj mnie – poprosił, wchodząc do jego gabinetu. Jego przyjaciel bowiem zatopił twarz w gazecie, udając niezwykle zainteresowanego jej czytaniem. – Musimy pogadać.

- O czym? – zapytał brunet oschle, unosząc swoje zielonkawe oczy w kierunku kolegi.

- Dobrze wiesz, o czym.

- Ach, o tym. To nie chcę tego słuchać.

- Will, to naprawdę ważne. – W głosie Roba pojawiła się błagalna nuta. – Mógłbyś przestać cwaniakować?

Mężczyzna z mocą zgiął gazetę na pół i rzucił na swoje biurko.

- To zrobię naszej ulubionej kawy i wszystko mi opowiesz – zacytował słowa z reklamy i uśmiechnął się lekko.

Rob odwzajemnił uśmiech, czując niewypowiedzianą ulgę. Świadomość, że najlepszy przyjaciel zmienił do niego swój stosunek, dobijała go. Żart Willa rozładował napięcie między nimi.

Gdy siedzieli już z kubkami parującej kawy, Rob podjął rozmowę.

- Nie chcesz słuchać o tym, jak mi poszło i czego dowiedziałem się od Alcazara, to nie musisz – wyjaśnił. – Ale chcę ci powiedzieć o czymś innym, bo szczerze mówiąc, bardzo mnie to zaniepokoiło i niepokoi nadal.

- W czym problem? – zapytał William rzeczowo, upijając łyka gorącego napoju.

- Widzisz… tam, w tym Upiornym Hotelu, Alcazar prowadzi taką księgę gości. Każdemu, kto go odwiedza, każe się tam zapisywać. No i… - Rob pokręcił głową i ciężko westchnął. – Nie wiem, jak ci to powiedzieć – wyznał.

Zielonooki mężczyzna cierpliwie czekał, nic nie mówiąc.

- Po prostu w tej księdze… zobaczyłem podpisy osób, które dobrze znamy.

- O proszę, chcesz powiedzieć, że nasi kumple także interesują się czarną magią i zakazanymi hotelami? Niebywałe.

- Will? – Rob zatrząsnął się ze złości. – Mógłbyś przestać ironizować? To naprawdę nie jest zabawne.

- To kto tam był wpisany, że się tak zaniepokoiłeś?

- No na przykład… matka Lary.

- Co?! – Will wybałuszył oczy. – Amelia?

- No.

- A co ona na Boga miałaby robić w Upiornym Hotelu?! Chyba ci się przewidziało…

- Nie. I to nie jedyna nowość. W księdze gości Alcazara jest też złożony podpis córki Maykela. – Rob przygryzł wargi, patrząc, jak jego przyjaciel zbladł.

- Czy ty się dobrze czujesz? – zapytał, niedowierzająco kręcąc głową. – Podpis Amelki w księdze w Upiornym Hotelu? Rob, ona zmarła dawno temu mając cztery lata. Nie potrafiła jeszcze pisać!

- W takim razie ktoś podpisał się za nią. – Mężczyzna wzruszył ramionami. – W księdze wyraźnie jest wpisana Amelia Rouglas. Dobrze widziałem.

Zaległa chwilowa cisza. Zielonooki brunet nerwowo bębnił palcami w biurko.

- Kto jeszcze był tam podpisany? – zapytał.

- Wszyscy z mafii CC, a raczej CMC – Carter, Marc i Claire.

Will wstał, podchodząc do okna.

- Co to może znaczyć? – spytał. – Przecież oni też już nie żyją, Marc i Claire.

- Może zdążyli odwiedzić Upiorny Hotel przed śmiercią?

- Albo… - Zielone oczy agenta FBI rozszerzyły się. – Albo ktoś zrobił to samo z nimi, co ty planujesz zrobić z Lilly!

Rob zbladł na twarzy jak ściana.

- Alcazar powiedział, że nie pierwszy wpadłem na ten pomysł z ożywianiem zmarłych – wyszeptał, przerażony. – Powiedział, że ktoś już to zrobił przede mną. Jeśli… a jeśli to Carter ożywił swoje rodzeństwo?

William pokiwał głową.

- To mamy bardzo poważny problem – odpowiedział.

Dalsza rozmowa nie była możliwa, ponieważ drzwi otworzyły się na oścież, a do pomieszczenia wpadł z wielkim hukiem Sven.

- Ruszcie się!- wrzasnął z przerażonymi oczami. – Dzwonił Maykel, Cornelia została ranna! Ktoś ją postrzelił!

- Jedziemy! – zawyrokował od razu Will, ściągając swoją marynarkę z krzesła.

Gdy dojechali przed stary dom Rouglasa, rannej już nie było.

- Za długo musiałem na was czekać – rzekł czarnowłosy z wyrzutem. – Słyszycie? Gdyby ktoś oczekiwał od was pomocy, dawno by było po nim.

- Nie mądruj się, młody, i nie podskakuj do starszych – rzekł stanowczo Will, mijając mężczyznę w progu.

- I mądrzejszych – dodał Rob, także go wymijając.

- Obadajcie tu wszystko – polecił Maykel, ignorując Willa i Roba i dalej wydając rozkazy, mimo że rzeczywiście był od nich dużo młodszy i mniej doświadczony. – Ja muszę jechać do Lary, słuchajcie, kroi się niezła afera. W domu Cornelii, Lara odnalazła czyjeś ciało w otworze w podłodze.

- Ciało? – Sven wytrzeszczył oczy w przerażeniu. – Ale czyje?

- Pomyśl, głąbie, to nie boli – warknął Will, klękając obok kałuży krwi, w miejscu, gdzie leżała ranna Cornelia. Najwyraźniej on już domyślił się, kto to mógł być.

- Will – zwrócił się do niego Rouglas, przeszywając go spojrzeniem swoich błękitnych oczu. – Módl się, aby to nie był ten ktoś, o którym teraz myślisz.

CDN