Rozdział 7 – „ Nie podaruję mu tego ”

Po odłożeniu słuchawki, Lara czym prędzej podążyła z powrotem do pokoju, w którym odnalazła czyjeś ciało zawinięte w koc. Kiedy biegła po schodach, jej myśli gorączkowo powracały do otrzymanej wczoraj wiadomości od mafii CMC. Najpierw napisali, że jakaś kobieta znalazła się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie i musiała ponieść tego konsekwencje. To się sprawdziło – najwyraźniej była to Cornelia, którą Maykel odnalazł ranną u siebie w domu. A później Carter napisał, że umarła jej mama, a on ukrył ciało gdzieś w Surrey. Czyżby i to teraz miało się sprawdzić?

Zgrzana, z płonącym wzrokiem i pełna złych obaw, Lara z hukiem wpadła do pokoju. Uporczywie powtarzała w myślach słowa: „oby to tylko nie była ona” . Mortimer pozostawiony samemu sobie dopełnił dzieła, oszczędzając kobiecie pracy. Wytaszczył postać zawiniętą w koc z jamy w podłodze i częściowo zdjął z niej okrycie własnymi zębami.

Więcej Larze nie było potrzeba. Fioletowo-sina ręka wystająca spod koca, zawierała na palcu obrączkę, którą Croft rozpoznała natychmiast. Wiedziała, że wygrawerowany na niej napis głosi imię i nazwisko jej matki.

- Ty skurwielu… – wyszeptała brunetka, słaniając się na nogach. Zrobiło się jej niedobrze. Gdyby teraz w jej zasięgu pojawił się Carter, rozszarpałaby go gołymi rękami bez najmniejszych skrupułów.

Jednak zamiast niego, do pokoju wleciał Maykel. Zgrzany, z rozwianymi kruczoczarnymi włosami. W sekundzie rzucił się do postaci leżącej na samym środku pokoju, ignorując Larę stojącą w progu.

- O mój Boże – wyszeptał, gdy odsłonił twarz nieżywej. Najwyraźniej i on rozpoznał ciało. Przyklękając, wyciągnął telefon, ponownie dzwoniąc po pogotowie i swoją ekipę. Następnie wstał i ruszył do Lary. Na siłę wyciągnął ją z pokoju, ku ogólnemu jej proteście. Oszołomioną, posadził na ławce przed domem, aby świeże powietrze ją ocuciło.

Zaraz przyjechała karetka, lekarze potwierdzili zgon postaci odnalezionej w domu i zabrali ciało do badań.

***

Odnalezienie w domu Cornelii i Kurtisa matki Lary zrobiło wrażenie na wszystkich. Croft od godziny nie wychodziła ze swojego pokoju, a cała ekipa łącznie z Zipem, Winstonem i Alisterem siedzieli w salonie, chmurnie patrząc jedni na drugich.  Tylko Alister w rzeczy samej, pozostał niewzruszony.

- Ale szambo – podsumował, wcinając słone paluszki ile się dało, głośno chrupiąc, mlaskając i wszystkich wokół denerwując.

Pierwszy nie wytrzymał Will. Ze świstem wyrwał z rąk Alistera paczkę z paluszkami, aż te rozsypały się na podłogę.

- Przestaniesz?!! – ryknął, ciskając torebką daleko przed siebie. – Usiłujemy się tu skupić, jak cię to nie interesuje to wyjazd stąd!

Alister poczerwieniał jak indor na twarzy z wściekłości. Wstał, podniósł paczkę z paluszkami i demonstracyjnie opuścił pomieszczenie, trzaskając drzwiami. A w pokoju ponownie zapanowała martwa cisza.

- Zachowujcie się normalnie jak Lara tu wejdzie – rzekł Maykel, pocierając dłonią czoło. – Ani słówka o Amelii. W ogóle nie poruszajmy tego tematu do momentu aż Lara sama zacznie.

Do salonu weszła obgadywana osoba. Blada, z podkrążonymi oczami, ponuro usadowiła się na kanapie obok Rouglasa.

Zgodnie z ostrzeżeniem Maykela, nikt nie chciał poruszać tematu Amelii Croft, a ponieważ nie było za bardzo o czym innym rozmawiać, siedzieli nienaturalnie cicho, patrząc wymownie jedni na drugich.

- Ładna pogoda – odezwał się głupio Will,  przerywając ciszę.

- Jutro też chyba taka będzie. – Podjął temat Sven.

- I pojutrze ma być. – Już całkiem głupio dorzucił Rob.

Lara zerwała się z kanapy.

- Nie udawajcie, że nic się nie stało! – wrzasnęła, energicznie odrzucając włosy do tyłu. – Bo się stało! I tego właśnie temu skurwielowi nie odpuszczę! Miarka się w tym momencie przebrała. Przegiął pałkę. Nie podaruję mu tego.

- Obawiam się, że Carter tylko na to czeka – udzielił się pesymistycznie Rouglas. – Podpuszcza cię i prowokuje, abyś zaatakowała.

- A znając jego, to pewnie już ma uknuty jakiś diabelski plan – dodał Rob.

Croft stanęła na środku pokoju, gwałtownie oddychając.

- A więc się w końcu doczeka mojej reakcji – oznajmiła. – Może kiedyś ignorowałam jego zaczepki, ale teraz na pewno nie zamierzam, sprawa jest zbyt poważna. I nie chodzi tu tylko o dzisiaj. Skrzywdził mnie nie raz, więc pora na odwrócenie ról. Pożałuje.

- Pytanie za sto punktów. – W jej stronę przechylił się Sven. – Skąd wiesz, że to na pewno Carter za tym stoi?

- Bo wszystko, co pisało w tej wiadomości do nas od mafii CMC, sprawdziło się. – Odpowiedział za narzeczoną Maykel, wywracając oczami, zniecierpliwiony. – Cornelia ucierpiała, a Amelia została odnaleziona w Surrey nieżywa. A ponieważ Claire i Marc także nie żyją, głównym podejrzanym został Carter. Logiczne. Ale… - Wzrok mężczyzny spoczął na brunetce. – Ale chyba nie byłabyś aż tak nabuzowana, gdybyś uważała śmierć matki za naturalną, Lara. Dobrze wiesz, że ona miała swoje lata i była schorowana. Dręczy cię chyba co innego, prawda?

Zapanowała złowroga cisza. Lara zamrugała kilkakrotnie powiekami, zaskoczona zadanym jej pytaniem.

- Sugerujesz, że Carter ją zabił, tak? – zapytał więc mężczyzna wprost, ponieważ w rzeczy samej Croft nie odpowiedziała na wcześniejsze zapytanie.

- Tak. – Głos kobiety przeciął ciszę niczym ostry miecz. – Dokładnie tak. A jeśli sekcja to potwierdzi, nie ręczę za siebie. Przysięgam.

- Nie sądzicie, że trochę w tej sprawie może mieć do powiedzenia Cornelia? – zasugerował Will. – Ktoś ją zaatakował, postrzelił. Może pamięta kto. Albo jak wyglądał… I ciekawe jest też to, co tej nocy robiła w domu Maykela.

- Może kradła? – W drzwiach pojawiła się nagle głowa Alistera, który najwyraźniej wszystko podsłuchiwał.  Widząc jednak brak reakcji na swoje słowa, obraził się i wyszedł tym razem na poważnie.

- Masz rację – zgodziła się Croft. – Minęło już trochę czasu, Cornelia na pewno się obudziła i może będzie w stanie powiedzieć nam coś więcej.

Wszyscy rozeszli się do swoich pokoi. Postanowione zostało, że tylko Lara i Maykel pojadą do szpitala. Mężczyzna przebierał właśnie koszulę, gdy jego dziewczyna jak z procy wyleciała z łazienki w samym staniku i z rozpuszczonymi włosami. W rękach trzymała szczotkę, więc podejrzewał, że była w trakcie czesania, gdy coś jej tę czynność przerwało.

- Coś się stało? – Przestraszył się.

- Nie! – odparła, energicznie kręcąc głową. – Tylko mam pewien pomysł! – Z szybkością światła przemierzyła pokój i klęknęła przy jednej z szuflad. Z mocą zaczęła wyrzucać jej zawartość na podłogę. Czarnowłosy cierpliwie czekał, nie przeszkadzając.

Po niedługiej chwili, brunetka wstała, ściskając w palcach jakąś pogiętą karteczkę.

- Co to? – zainteresował się Maykel, podchodząc bliżej.

- Liścik od Claire – odpowiedziała z błyszczącymi oczyma. – Dostałam go dwa lata temu. Wskazała mi wtedy, gdzie powinnam szukać siedziby Cartera. Widzisz?

Agent FBI zerknął na małą, mocno już zniszczoną karteczkę, na której widniał napis:  Tajlandia. 

- I co z tym? – zapytał.

Lara odrzuciła kosmyk włosów do tyłu i ponownie ujęła w ręce papier.

- Tutaj mam próbkę pisma Claire – wyjaśniła. – A tutaj… - Sięgnęła do kieszeni spodni. – A tutaj jest ostatnia wiadomość do nas, którą też częściowo napisała Claire. Obie kartki zawiozę do grafologa, a on stwierdzi czy napisała to jedna i ta sama osoba czy dwie różne.

Maykel długo stał nic nie mówiąc.

- Dobrze wiesz, że Claire nie żyje – odezwał się łagodnie. – Co w takim razie chcesz sprawdzać? Wiadomo, że musiał to napisać ktoś inny, a tylko podał się za nią.

Kobieta bezradnie opuściła ramiona wzdłuż ciała.

- Obawiam się, że nie masz racji – westchnęła. – Claire mogła przecież zrobić wszystko… dwa lata temu, może celowo upozorowała swoją śmierć… coraz bardziej mam wrażenie, że ona żyje. Dlatego muszę to sprawdzić.

- Nikt ci tego nie broni. – Mężczyzna podszedł do niej blisko i otoczył jej talię ramionami. Ufnie przylgnęła do niego, chowając twarz w jego szyję. – Jeżeli uspokoi cię zapewnienie grafologa, że to dwie całkiem różne osoby napisały oba te listy, to rzeczywiście się co do tego upewnij.  

- No, a co sądzisz o ... – Lara zawahała się i delikatnie uniosła głowę. – Co sądzisz o Amelii? Mam cholerne przeczucie, że Carter ją zabił.

- Ale po co miał by to robić? – Mężczyzna zmarszczył brwi.  

- Nie wiem. – Archeolożka wzruszyła ramionami. – Szukał zaczepki? Nie wiem. Ale nie warto dopatrywać się, dlaczego. To zwyczajny psychopata, nie myśli normalnie. Mógł to zrobić ot tak… dla zwyczajnej zabawy. – Głos kobiety zadrżał, odwróciła wzrok.

Przed oczami Maykela natychmiast pojawiły się obrazy sprzed dwóch lat, których tak bardzo nie chciał już nigdy pamiętać: moment upadającej na ziemię Amelki, oślepiające światło, krzyk Lary, potem jej płacz, kiedy dziewczynka przestała oddychać. Scena z pogrzebu: piękna pogoda, mnóstwo ludzi zebranych wokoło białej trumienki, zimna ręka Lary wpleciona w jego dłoń i te bolesne słowa, wypowiadane przez nią głosem przepełnionym bezsilną rozpaczą:  „dlaczego ona… dlaczego właśnie ona?”.

W jednej chwili chwycił Larę w ramiona i przycisnął swoje wargi do jej ust. Mocno zacisnął powieki, nie chcąc, by tragiczne sceny z ich życia ponownie do niego powróciły.

- Musisz być dzielna – rzekł, przerywając pocałunek. Delikatnie pogłaskał jej gładki policzek, a później odgarnął jej gęste włosy do tyłu. Byłby w stanie pocałować każdy jeden włos na jej głowie, by tylko uczynić ją szczęśliwą. – Tylko ty mi w życiu pozostałaś. Nie pozwolę, aby cokolwiek kiedykolwiek ci się stało. Jeżeli sekcja wykaże, że Carter zabił twoją mamę… pomogę ci zemścić się na nim, jeżeli tego właśnie będziesz chciała.

Opalone ramiona Lary w złocistej barwie miodu zacisnęły się na jego szyi. Odwzajemniła jego wcześniejszy pocałunek z jeszcze większą mocą, powodując, że pokój zaczął wirować, a świat przestał istnieć.

Rozległo się pukanie do drzwi.

- Nie chcę przeszkadzać – odezwał się Sven, zaglądając do środka. – Ale dzwonili ze szpitala, że Cornelia właśnie się obudziła i jest przytomna. Jak macie jechać to jedźcie, nim ponownie zaśnie. A potem się możecie do woli całować.

- Dziękujemy – odezwał się Maykel. – Bardzo miły jesteś.

- Wiem.

Croft uśmiechnęła się lekko, przejeżdżając dłonią po kruczoczarnych włosach Rouglasa.

- Ubiorę się tylko – powiedziała i powróciła do łazienki.

- Co z tymi kartkami? – zawołał do niej mężczyzna, dopinając guziki koszuli.

Kiedy wyszła po niedługiej chwili, była już w pełni ubrana i uczesana.

- Daj mi je – powiedziała. – Oddam je Zipowi, niech on je zawiezie do grafologa, kiedy my będziemy w szpitalu.

CDN