Rozdział 8 – „Caitlin albo Katie”

Cornelia była blada, wyczerpana i obolała, jednak jej twarz zaświeciła niczym promieniste słoneczko na ich widok.

- Tak się cieszę, że ktoś z was w końcu tu jest – westchnęła męczeńsko, wyciągając do nich zdrową rękę. Druga była starannie zakryta opatrunkiem, bowiem kobieta oberwała w przedramię. – To co mam wam do powiedzenia jest gorzej niż straszne.  

Lara mocno uścisnęła rękę przyjaciółki, wymownie patrząc na Maykela.

- No, to co my mamy ci do powiedzenia, też wesołe nie jest – powiedziała.

Wielkie, okrągłe oczy Cornelii wytrzeszczyły się jeszcze bardziej. 

- To wy pierwsi mówcie – wyrzekła jednym tchem. Opadła na poduszkę, rozsypując wokoło swoje długie, złociste włosy. Mocno zacisnęła powieki, czekając na cios. – Ktoś umarł, prawda? – Zadała im pytanie, nim zaczęli opowiadać.

- A może najpierw ty opowiedz jak się czujesz? – zasugerował Maykel, jak zwykle cierpliwy, przysuwając sobie krzesło do łóżka blondynki. Delikatnie ujął jej białą rączkę w swoją dłoń. – Bo kiepsko wyglądasz, naprawdę. – Dodał, łagodnie się uśmiechając. Lazurowe oczka Cornelii rozbłysły na moment, dopóki nie zgasiła ich Lara:

- Przestań, tu się nie ma co pieprzyć – warknęła niemiło do Maykela. Sprawa jej matki to nie było byle co, nie miała czasu na wysłuchiwanie zażaleń Cornelii, która choć była wspaniałą dziewczyną, lubiła być rozpieszczana i niestety zawsze przesadzała we wszystkim. Teraz łagodny wzrok Rouglasa i jego troskliwość w stosunku do blondynki, podziałał na Larę niczym czerwona płachta na byka. Kto tu w końcu był ofiarą? To chyba jej matkę nikczemnie potraktował Carter, a nie Cornelii! Lara doszła do wniosku, że ten przystojny, czarnowłosy mężczyzna bardziej przejmował się w tym momencie Cornelią niż nią.

Zamaszyście podeszła do łóżka rannej i nie zważając na wkłuty w żyłę wenflon, silnie szarpnęła ją za rękę.

- Słuchaj no, gadaj bez ceregieli kto cię postrzelił, czemu i gdzie! – Prawie krzyknęła. Niech Rouglas widzi, jaki ma stosunek do tej sprawy.

- Kurde, już szaleć zaczynasz, ledwo tu weszłaś?! – Cornelia wyrwała bolącą rękę z dłoni Lary i ułożyła ją pod kołdrą, by brunetka nie mogła jej sięgnąć. Groźnie zmarszczyła brwi, chociaż jej łagodna, jasna buzia nie stała się ani odrobinę przerażająca. Croft bywała nieznośna kiedy się coś zaczynało dziać, zawsze wrzeszczała, rozkazywała i udawała, że wszystkie rozumy świata pozjadała. To nie podobało się Cornelii. -   Weź się uspokój, co? – Zasugerowała oburzona. - Na spokojnie pogadajmy, co ci dadzą teraz nerwy?

- Właśnie – poparł Maykel.

- Bo mnie krew zaczyna zalewać, jak widzę wasze podejście do tej sprawy! – wrzasnęła Lara, nerwowo chodząc po szpitalnym pokoju. – Ja wiem, że byście sobie teraz woleli posiedzieć w domciu i pić kawusię, ale przykro mi, ja nie zamierzam!

– Powiedz lepiej Corny o co chodzi, zamiast bezmyślnie wrzeszczeć - odparł Maykel, opierając się wygodnie o poręcz krzesła.

Lara zagotowała się w środku pod wpływem zdrobnienia „Corny”. Zachowanie Rouglasa zaczynało ją powoli irytować, co on odstawia tutaj za szopkę?! A ta Cornelia wiecznie musi mieć takie wielkie, rozmarzone gały i je w niego wlepiać?! Naćpała się czegoś czy jak?!

- Zaraz ci opowiem. – Machnęła do niej ręką, jednocześnie odwracając się w kierunku mężczyzny. – Ciekawe, czy na moim miejscu byłbyś taki mądry i pewny siebie, co? – Zwróciła się do niego. - Zastanawiałeś się nad tym?

- Już teraz można powiedzieć, że jestem tak jakby na twoim miejscu, Lara – odpowiedział, wolno przenosząc na nią wzrok. - Prawie tworzymy rodzinę, prawda? Więc to tak jakby też trochę moja matka.

Lara prychnęła i gwałtownie usiadła na brzegu łóżka. Pokręciła głową, aż kilka brązowych kosmyków z grzywki opadło jej na oczy.

- Tylko trochę jest jakby twoja, otóż to, więc nie masz bladego pojęcia, co ja teraz czuję. A jesteś zbyt ograniczony, aby to sobie wyobrazić. – Dodała zgryźliwie.

Rouglas westchnął przeciągle.

- Nie przyszedłem tutaj po to, aby się z tobą wykłócać – rzekł tylko. – I możesz sobie darować głupie, złośliwe odzywki.

Croft już otwierała usta, by coś odpowiedzieć, ale przerwała jej Cornelia:

- Przestańcie natychmiast! – wykrzyknęła, siadając. Widać było, że ruch sprawiał jej ból. Cornelia zawsze słynęła z bladej, mlecznej cery i było jej z nią ładnie, jednak teraz jej twarz wydawała się chorobliwie biała. – Jak nie przestaniecie, to zawołam lekarza i powiem, że pogarszacie mój stan zdrowia!

- Oj, oj, aby ci się czasem nie pogorszyło – zakpiła Lara, zakładając nogę na nogę.

- Wybacz jej, od wczoraj mamy żałobę w Croft Manor, Amelia Croft nie żyje, odnaleźliśmy ją w twoim domu, pod podłogą, oprócz tego napisała do nas list mafia, tyle od nas, teraz ty mów co z tym postrzałem. – Maykel zakończył swoją chaotyczną przemowę i wziął głęboki wdech.

Nastała chwila milczenia, Croft się najwidoczniej obraziła, a Cornelia musiała sobie wszystko uporządkować w głowie.

– Jak to możliwe, Laro? – zapytała po chwili archeolożkę, nie zrażając się jej niechętnym spojrzeniem. – Przecież Twoją mamę przetrzymywał…

- Carter, tak – zgodziła się Croft, przerywając. Wbiła wzrok w podłogę i zaczęła opowiadać: – Najprawdopodobniej w tą samą noc, co ciebie postrzelono, do nas CMC podesłali liścik. Tam Carter oznajmił, że mama umarła, a on schował jej ciało gdzieś tu, w Surrey, abym musiała sama je znaleźć.

- Co za skurwiel! – zaperzyła się blondynka, aż jej jasne oczka ściemniały do groźnej barwy nieba podczas burzy. – I znaleźliście ją u mnie i Kurtisa? Ale dlaczego akurat w naszym domu?!

- Daj mi dokończyć, a później pytania, dobra? – Ton Lary do łagodnych nie należał.

Cornelia zrezygnowana opadła na poduszki – z Croftową nigdy nie wygra w bójce na słowa.

- Dobrze – potwierdziła więc ulegle. Maykel uśmiechnął się do niej ciepło.

- Skoro Carter w tym liście napisał, że schował ciało w Surrey, to mogłam się tego spodziewać. – Kontynuowała Lara.  – Na drugi dzień byłam z tobą umówiona, chyba pamiętasz? I wtedy Mortimer wywęszył ciało w waszym domu. A skąd mam wiedzieć, dlaczego akurat tam? Carter to świr, mógł to zrobić bez zastanowienia.

- To teraz moja kolej. – Jasnowłosa kobieta pod wpływem emocji ponownie usiłowała wstać, jednak wykrzywiła się tylko boleśnie. Na jej czoło wstąpiły kropelki potu. Maykel wstał i podszedł do niej bez słowa. Wsunął swoje ręce pod łopatki Cornelii i delikatnie uniósł ją do góry. Oparła się o poduszkę i wdzięcznie na niego zerknęła spod swoich ciemnych, nadziemsko długich rzęs: - Dzięki. – A potem z powrotem przeniosła wzrok na Larę, która udawała, że przed chwilą niczego nie zauważyła. – Spałam, ale obudził mnie hałas na górze. Kurtisa nie było obok mnie, dlatego byłam pewna, że to on tam jest. Poszłam do tamtego pokoju… i byli tam oni. Paru typków z bronią i on, facet o bardzo jasnych włosach, bardzo charakterystycznych. Dość przydługich, sięgały mu chyba ucha albo niżej… Przemówił do mnie, nie pamiętam co, ale znał moje imię i sprawiał wrażenie jakby mnie znał. – Cornelia zrobiła wystraszoną minę. – Ja go nie znałam, chociaż bardzo z twarzy przypominał mi… Marca Millera.

Lara wzięła głęboki wdech.

- W takim razie to na pewno był Carter, jego brat – wyjaśniła Cornelii. Wstała i podeszła do okna. – Kiedy zaatakował nas ostatnim razem, byłaś chora i leżałaś w szpitalu, więc nie widziałaś go nigdy na żywo. Jest bardzo podobny do Marca… Tylko te włosy mi nie pasują. Być może się przefarbował. Kiedy widziałam go ostatnim razem, był blondynem, ale raczej ciemnym.

- Ale on twierdził, że mnie zna. – Dalej upierała się Cornelia rozpaczliwie.

- Carter kiedy chciał nas zaatakować, zbierał informacje o całej ekipie FBI. – Pospieszył z wyjaśnieniami Rouglas. – Nic dziwnego, że cię znał. Obserwował z ukrycia każdego z nas. To tylko szczęśliwy traf, że akurat wtedy byłaś chora i się na niego nie natknęłaś.

- Co było potem? Uciekłaś? – Chciała wiedzieć Croft. Ostatni wyraz wypowiedziała z ironią.

- Tak – odrzekła Cornelia zgodnie z prawdą, rumieniąc się lekko. Wiedziała, że Lara wolałaby usłyszeć wersję, że z nimi walczyła. Ucieczka zawsze była dla niej tchórzostwem. Stąd ta ironia. – Było ich więcej i w ogóle… -  Usiłowała się wytłumaczyć, ale mina Croft natychmiast sprowadziła ją na ziemię. – Miałam klucze do starego domu Maykela i …

- O proszę, coś takiego.  – Croft zacmokała z podziwem.

Maykel pokręcił głową zniecierpliwiony jej zachowaniem. Cornelia mówiła dalej:

- I tam mnie dopadł… I postrzelił. I to koniec. Obudziłam się już tu.

- Wszystko jasne, Lara. – Maykel wstał i powoli podążył do drzwi. – Carter nie spodziewał się zastać w tym starym dworze nikogo, a jednak mieszkała tam Cornelia. Widziała, jak ukrywał twoją matkę pod podłogę, więc ją postrzelił, może chcąc zabić. Także znamy winowajcę, to nikt inny tylko Carter. Żadne duchy Claire ani Marca do nas zza grobu nie wypisują, tylko ten wariat się za nich podaje w liście, dla większego efektu.

- Może masz rację – przyznała niechętnie Croft, również wstając. – Przyznasz jednak, że to podejrzanie wyglądało, te podpisy Claire i Marca.

- Ale nawet Cornelia ci mówi, że to był Carter.

- Właśnie nie wie, czy to on, bo go nigdy na oczy nie widziała, tylko my się tego domyślamy…

- Zaczekajcie! – krzyknęła za nimi Cornelia błagalnie, bo bała się, że pogrążeni w rozmowie nie zwrócą na nią swojej uwagi. – Czy widzieliście Kurtisa? Mówił, kiedy do mnie przyjdzie?

Nim Maykel zdążył uspakajająco jej to wyjaśnić, wyprzedziła go Lara:

- Obawiam się, że nigdy – odparła bez owijania w bawełnę. Wyciągnęła z kieszeni dżinsów list i rzuciła go Cornelii na pościel. – Napisał. Odnalazłam w twoim domu na lodówce. Widocznie miał już dosyć. – I z tymi słowami opuściła pomieszczenie, trzaskając drzwiami.

Maykel został jeszcze, patrząc na blondynkę, która stopniowo, pod wpływem czytania listu, zaczynała płakać. Z westchnieniem wyszedł jednak za Larą. Cornelia zawsze była entuzjastką i to bardzo uczuciową. A przecież nie mógł jej pomóc, bo na złamane serce nie było żadnego lekarstwa.

Ku uciesze i uldze Rouglasa, Lara  rozpromieniła się po wyjściu ze szpitala i przestała być zgryźliwa. Przez cała drogę do samochodu ze złowróżbnym uśmiechem na twarzy wymieniała, co takiego zrobi Carterowi, gdy już go dopadnie. Brutalne i nieludzkie akty na nim dokonywane w jej wyobraźni,  rozweseliły ją do tego stopnia, że zgodziła się zjeść obiad na mieście i wypić kawę w pobliskiej kawiarni. Obiecali sobie, że po pogrzebie Amelii Croft natychmiast zaczną szukać kryjówki Cartera.

Wracając, ze strachem stwierdzili, że  w środku Croft Manor nie paliło się żadne światło. Godzina nie była aż tak późna, wątpiące było, by domownicy już spali.

- Na pewno coś im się stało. – Z tym stwierdzeniem, Lara rzuciła się do środka.

- Nie kracz lepiej. – Maykel z hukiem wpadł za nią.

Wszystkie okna były pozasłaniane czarnymi całunami, a na meblach porozstawiane stały zapalone świece. Alister klęczał na podłodze i coś sobie czytał. Obok niego na fotelu siedział Zip.

- O. – Alister podniósł wzrok na wchodzących i znacząco szturchnął w nogę Zipa. – O, patrz. Oni sobie balangują do tej pory, na jakieś balety po nocach chodzą, w ogóle nawet żałoby nie uszanują. Znieczulica społeczna, ot co.

Lara aż poczerwieniała ze złości.

- Co to jest?! – krzyknęła, obracając się dokoła. – Co to jest za jakaś pieprzona sceneria rodem z horroru, pytam?!

- Ja mówiłem, aby tego nie robić – usprawiedliwił się od razu Zip.

- Jak to co to jest, panno Laro? – Alister głupkowato wytrzeszczył oczy na kobietę. – Żałoba w domu, nie?

- Kurwa, w tej chwili ściągaj te szmaty z okien, w tej chwili, rozumiesz, palancie?!! I przestań tu kurwa szopki jakieś, pokazówy urządzać!

- A ty nie „kurwuj” w żałobie! Wszyscy jesteście kurwa dobrzy, kurwa mać! – Alister niczym burza wyleciał na schody z zamiarem opuszczenia tego pomieszczenia. Zapomniał, że sam „nakurwował” przed chwilą ile się dało.  

- Lara, spokojnie, przecież wiesz, że on jest niedorozwinięty – powiedział Maykel, uspokajająco gładząc ją po plecach. A potem podszedł do okien i sam zaczął ściągać debilne, czarne szmaty na nich wiszące.

- O, nie, mężczyzna mnie obrażał nie będzie! – Alister zakasał rękawy i rzucił się do Rouglasa z pięściami.

- Kurwa, zaraz po wariatkowo zadzwonię! – Lara złapała się za głowę, dała kopa najbliższej świeczce i podążyła do swojego pokoju.

- Ta, albo po straż pożarną! – Zip przyskoczył do czarnego całunu, który zaczął się jarać od świeczki kopniętej przez Larę.

Maykel w końcu uwolnił się od szalejącego okularnika, wystarczyło dać mu raz w pysk i od razu się popłakał i zwiał do kibla.

Siedzieli jeszcze na łóżku popijając herbatę, kiedy usłyszeli pukanie do drzwi.

- To tylko ja. – W drzwiach stanął zmieszany Zip.

- No, czego chcesz? – Lara wstała i odłożyła pusty kubek na stolik. – Dla ciebie już nie ma herbaty.

- Obejdzie się. – Mężczyzna wszedł do środka. Trzymał w rękach dwie białe, nie wróżące nic dobrego koperty. – Sory za to przedstawienie, ale Alister, kiedy się dowiedział to… no, odbiło mu. Bo… tu – Zip uniósł do góry jedną z kopert. – Są wyniki sekcji. A tu – Uniósł do góry drugą kopertę. – Wyniki badań pisma od grafologa. Którą wiadomość chcecie usłyszeć pierwszą? Obydwie są złe. Nawet bardzo złe.

- W takim razie wszystko jedno, którą oznajmisz nam pierwszą! – Lara oparła ręce na krześle, jakby bojąc się, że zaraz upadnie od nadmiaru wrażeń. Zbladła lekko na twarzy.

Wiedzieli, nim Zip przemówił.

- Wyniki sekcji wskazały na morderstwo Amelii Croft – powiedział, ze smutkiem patrząc na Croft, która kurczowo trzymała się krzesła, jakby zaraz miała zemdleć. – Została zabita przez postrzał. No, a próbki pisma… okazały się jednakowe. I jeden liścik i drugi napisała jedna i ta sama osoba: Claire Miller. W takim razie wychodzi na to, że nikt sie za nią w ostatniej wiadomości nie podrabiał.

- Pozwolisz, że wnioski wyciągniemy sami – powiedziała kobieta po chwili ciszy, z nerwami wyrywając obydwie koperty z rąk czarnoskórego. – Teraz wypierdzielaj za drzwi i abym cię tu do jutra nie widziała.  

***

Jakoś nie spieszyło mu się do powrotu do Pragi. Wprawdzie miał tam pokoik u kumpla, ale tutaj spędził jednak dwa lata i ciężko było tak od razu wyjeżdżać. Nie miał zamiaru już więcej widywać się z Cornelią, dlatego do ich wspólnego niegdyś dworku nie mógł wrócić. Postanowił, że wpadnie do najbliższego baru i tam przemyśli swoją nieciekawą sytuację, którą sam sobie po prawdzie zgotował.

Zamówił piwo i wbił wzrok w szybę. Na dworze robiło się już ciemno. Co tu robić? Jeśli pozostanie w Surrey będzie musiał się liczyć z tym, że Cornelię jednak nie raz na mieście zobaczy, a ostatnią rzeczą jaką chciał, to wysłuchiwanie jej płaczu, skarg i zażaleń pod jego adresem. Pewnie zdążyła już naopowiadać bzdur Larze i pozostałym z Croft Manor. Lara na pewno się od niego nie odwróci, była zbyt inteligentna na takie szczeniackie zachowanie, ale ci z ekipy, to cholera ich wie. Obstawali jeden za drugim zawsze i wszędzie. Jak się dowiedzą, zwłaszcza ten narwany Maykelek, że on zranił biedną i niewinną Cornelkę, to awantura gwarantowana. A tego też chciał uniknąć.

Wolno sącząc piwo, zdał sobie sprawę, że nie jest w barze sam. Dopiero teraz spostrzegł, że przy ladzie, na wysokim krzesełku siedzi dziewczyna. Miała bardzo szczupłe nogi i śliczne wąskie biodra, co uwydatniały jeszcze bardziej obcisłe dżinsy. Pomimo chłodu panującego na zewnątrz, nie zauważył, by dziewczyna miała przy sobie coś więcej oprócz białej, cienkiej bluzki na szerokich ramiączkach. Siedziała do niego tyłem, pochylona nad barem ze smutnie zwieszoną głową. Bujne, ciemne loki prawie przesłaniały jej całą twarz. Obok stała szklanka z niedopitym drinkiem.

Kurtis w jednej chwili zdał sobie sprawę, że przecież od dzisiaj był znowu wolny i nie zobowiązywały go żadne ograniczenia jeśli chodziło o kobiety. To było cudowne uczucie. Bez wahania wziął do ręki swoje piwo i skierował się do dziewczyny.

- Ktoś zepsuł ci drinka? – zagadnął ją z uśmiechem, siadając obok na wysokim krzesełku.

Spod burzy kasztanowych loków sięgających ramion, wyłoniły się wielkie, soczyście zielone oczy otoczone gęstą kurtyną czarnych rzęs.

- Gówno ci do tego – warknęła niemiło, patrząc na niego wrogo i niechętnie.

Miała drobną buzię i intensywne, malinowe rumieńce na policzkach, wyjaśniające Kurtisowi jej letni ubiór w chłodny, jesienny dzień. Najwidoczniej cierpiała na nadciśnienie lub niewydolność płuc.

Mężczyzna roześmiał się tylko, nie kryjąc, że nie takiej odpowiedzi się spodziewał.

- A powiedział ci ktoś kiedyś, że masz oczy zupełnie jak oczy kota? – Z satysfakcją patrzył, jak w pięknych, zielonych oczach dziewczyny coraz bardziej narastała złość.

Pochyliła się do niego, kilka kasztanowych loczków opadło na jej mocno zaróżowione policzki.

- A zasadził ci ktoś kiedyś kopa w dupę?

Nie dając Trentowi czasu na odpowiedź, przeniosła wzrok na drzwi i z ulgą westchnęła:

- Wreszcie!

Kurtis obejrzał się. Do baru wszedł mężczyzna w ciemnoblond włosach w czarnej kurtce i ciemnych dżinsach. Jego widok sprawił, że Trenta zatkało, a szklanka z piwem omal nie wyleciała mu z ręki.

- Wreszcie jesteś! – Kociooka dziewczyna zeskoczyła z krzesełka i podeszła do blondyna, który otoczył ją ramieniem. – Czekam tu i czekam, jakieś typy mnie czepiają… - Tu obdarzyła Kurtisa nienawistnym spojrzeniem.

- Chodźmy, Catty – odpowiedział jasnowłosy i razem wyszli na zewnątrz.

Kurtis ochłonął dopiero po chwili. To, co zobaczył, przekraczało wszelkie rozumienie. Wypił piwo i jak najszybciej wyszedł z baru. Już wiedział, że musi udać się do Croft Manor i wszystkim to powiedzieć, sprawa była zbyt poważna, by przejmować się Cornelią i unikać Lary łącznie z ekipą FBI, zamieszkującą jej rezydencję.

Wsiadając na motor, z zadowoleniem zdał sobie sprawę, że zapamiętał imię tej uroczej, bardzo szczupłej i kociookiej kobiety. Caitlin albo Katie*, ślicznie. Może jeszcze kiedyś ją zobaczy… Bardzo chciał, by jeszcze się spotkali. Coś było takiego w tej kruchej, zadziornej dziewczynie, czego mało miały inne kobiety, a czego w ogóle pozbawiona była Cornelia.  

Z daleka ujrzał światła w oknach Croft Manor. A więc domownicy jeszcze nie spali. To, co im powie, na pewno zwali ich z nóg.

CDN

Caitlin albo Katie* - Mężczyzna w barze zwraca się do dziewczyny, używając pseudonimu, jakiego ona używa: „Catty” – kociątko. Kurtis, który o tym nie wie, kojarzy zasłyszany zwrot z bardzo podobnie brzmiącymi, kobiecymi imionami, jakimi są Caitlin albo Katie.

Ten rozdział dedykuję trzem osobom, Pati, Lilce oraz Uci.

Pati dlatego, że ostatnio dużo ma do czynienia z „moją ” Cornelią w swoim tablecie i ilekroć teraz piszę o Cornelii (a w tym rozdziale było o niej sporo), to widzę przed oczami Twój rysunek, Patrysiu. ;-*

Lilce, bo ostatnio dopominała się o Kurtisa. Mówisz-masz. ;)

Uci, bo starałam się, by rozdział nie był tak smutny, płaczliwy i drętwy jakim był ostatnio. Mam nadzieję, że jest lepiej?;)

Pozdrawiam wszystkich serdecznie, dziękuję, że dzięki wam licznik odwiedzin ciągle wzrasta!