Rozdział 9 - Dzień pełen wrażeń

Przepraszam wszystkich za długą nieobecność i witam ponownie wraz z rozdziałem dziewiątym, dedykowanym dla Pati. Przy okazji, zapraszam wszystkich do odwiedzenia zakładki „Bohaterowie”, gdzie dodana została podobizna Cornelii, wykonana właśnie przez Pati. Raz jeszcze bardzo serdecznie dziękuję!;* W ramach rekompensaty za tak długą zwłokę w publikowaniu, dodany rozdział do krótkich nie należy. ;) Mam nadzieję, że będzie się podobał, pozdrawiam wszystkich serdecznie!

Pati-Ann

Jeszcze tego samego wieczoru Cornelia wróciła do Croft Manor.

- Nie mogłam już tam dłużej wytrzymać – mówiła, krzywiąc się z bólu, jakiego dostarczała jej rana postrzałowa. – Ci lekarze to jakieś dupki, a pielęgniarki – to dopiero nieroby! Żadna się mną nie zajmowała, jak trzeba. Jeszcze wmawiały mi, że ja udaję, że wcale mnie tak mocno nie boli, podczas kiedy ja…  – Głos Cornelii nabrał drastycznych tonów. – Podczas kiedy ja umierałam z boleści! Bezczelne prostaki!

Rob spojrzał na nią spod byka, Sven wymownie napił się kawy, pozostawiając zajście bez komentarza.

- A nie przyszło ci czasami do głowy, że masz zbyt duże wymagania co do swojej osoby, księżniczko?  - Will nie mógł się opanować.

Cornelia wbiła w niego rozzłoszczone spojrzenie.

- Masz coś do mnie? – Chciała się dowiedzieć.

Dalszej rozmowy Maykel już nie usłyszał, bo podniósł się z fotela, na którym siedział i podążył sprawdzić, co działo się z Larą w sąsiednim pokoju. Siedziała na łóżku, oparta plecami o ścianę. Blada,  z zaciśniętymi wargami, usiłowała chyba coś czytać, bo w rękach trzymała książkę. Raczej nie wychodziło, bo z ulgą odłożyła ją na bok, kiedy mężczyzna wszedł i usiadł obok niej na łóżku.

- Twoje teorie legły w gruzach. – Powitała go.

- Dlaczego? – spytał, nie rozumiejąc, o jakie konkretnie teorie chodziło Larze.

Roześmiała się złośliwie i  kpiąco.

- Dlaczego, dlaczego, wprost uwielbiam to słowo, dlaczego! Gówno, a nie dlaczego! – parsknęła. – Wmawiałeś mi cały czas żałosny tekst, że liścik z pogróżkami od CMC jest zwyczajnie podrobiony! Mówiłeś, że Marc i Claire nie żyją! Cały czas musiałam słuchać tych bzdur!

Maykel zmrużył swoje niebieskie oczy.

- O co ci teraz chodzi? – zapytał ponownie z nutką zniecierpliwienia w głosie. – Bo chyba tych pretensji nie rozumiem. Dobrze wiesz, że oni naprawdę nie żyją.

- Tak?! – Lara wyprostowała się gwałtownie, na jej policzki wstąpił krwawy rumieniec. – Tak?! To co, grafolog się pomylił twoim zdaniem?! Nie bądź żałosny, Rouglas! Ośmieszasz się w tej chwili! Grafolog jednoznacznie wskazał, że obie próbki pisma są takie same i napisała je jedna, ta sama osoba! Rozumiesz?! Więc jak miała to zrobić Claire, która rzekomo nie żyje od dwóch lat, co?! Może mi powiesz?!

- Nie wiem – odrzekł Maykel, zgodnie z prawdą. – Ale przestań krzyczeć i się uspokój. Całe Surrey cię słyszy.

To jeszcze bardziej rozsierdziło kobietę, która zerwała się z łóżka jak oparzona.

- Ty mnie będziesz uspokajał?! – wrzasnęła na całe gardło. – Jak ja mam się uspokoić, skoro ciągle mnie wkurwiasz?! Sam widzisz, co jest na rzeczy! Mafia CC żyje, rozumiesz to czy nie?!

- Nie! – odkrzyknął mężczyzna, również wstając. – Nie! I sama też tego nie rozumiesz! Bo powiedz mi, jak?!

- Skąd mam wiedzieć jak?! Srak! – Kobieta nerwowo założyła długie włosy do tyłu. Gumka podtrzymująca kucyk rozluźniła się, kilka brązowych kosmyków opadło na jej ramiona. Maykel mimo woli pomyślał, jak bardzo stojąca przed nim rozwścieczona Lara była piękna w swej złości. Szkoda, że nie była tego świadoma. – Żyją i już! – kontynuowała. – Zabili moją mamę, nie podaruję im tego!

- Rozmawiajcie ciszej, bo nie słychać telewizora! – Dał się słyszeć głos Svena, dochodzący zza drzwi.

Lara odwróciła się z rozmachem:

- Kurwa, zgaś to pudło i mnie nie wkurzaj, mam dość płacenia za was rachunków za prąd!

Sven więcej się nie odezwał, a Maykel pokręcił głową w zniecierpliwieniu.

- Idź się już lepiej kąpać – wycedził oschle. – O zemście pomyślimy po pogrzebie twojej mamy. A co do mafii CC, to sama się przekonasz. Oni nie mogli powstać z martwych ot tak. Jakby się tak dało, to już dawno byłaby tu z nami Amelka.

Larze opadły ręce. Przez chwilę tylko patrzyła na czarnowłosego mężczyznę.

- To idę się kąpać – westchnęła zrezygnowana. Tekst o Amelce rzeczywiście dawał sporo do myślenia.

Rouglas położył się na łóżku i przymknął powieki. Nie było najmniejszych szans, że uśnie, ale chciał chociaż spróbować. U Cornelii świeciło się jeszcze światło, widział je przez szparę w drzwiach, ale nie miał ochoty z nią rozmawiać. U Svena już dawno przestał grać telewizor, Rob i Will też już pewnie spali w swoich pokojach, Zip gdzieś na dole, Winston szlag wie, gdzie. Czasami staruszek dostawał tak zwanego „jobla” i potrafił nocą gotować obiad na drugi dzień albo sprzątać w pokojach.

A Maykel długo kręcił się z boku na bok, wreszcie wtulił twarz w poduszkę, wdychając z niej delikatny zapach perfum Lary. Zaczął powoli zasypiać, gdy nagle rozległ się dzwonek u drzwi, przeszywając całą rezydencję przenikliwym gwizdem.

- Co za chuj?!! – Rozbudzony mężczyzna z nerwami usiadł na łóżku. Croft pluskała się w łazience, na użalającą się nad sobą Cornelię nie mógł liczyć, a pozostali już spali. Przeczesując palcami włosy, zszedł na dół, wyklinając w myślach osobę stojącą za drzwiami i przelotnie zerkając na zegarek, który wskazywał drugą w nocy.

- O! – Aż go zamurowało na widok gościa. Po chwili uśmiechnął się lekko. – A więc jednak! Już proszę Cornelię, jeszcze nie śpi.

- Nie ma takiej potrzeby, doprawdy, nie fatyguj się, kolego – odpowiedział Kurtis, stojąc w progu i uśmiechając się złośliwie. Luzacko oparł rękę na framudze od drzwi. – Nie przyszedłem do niej, tylko do Lary.

Wyraz uprzejmości na twarzy Maykela zniknął równie szybko jak się pojawił.

- Ach, do Lary powiadasz? – Zacmokał ironicznie. – A wiesz co, nie dalej niż 5 minut temu wydawało mi się jeszcze, że Lara to moja dziewczyna, a nawet narzeczona, wiesz? I w związku z tym, że to moja dziewczyna, a nie twoja, jestem zmuszony do zamknięcia ci tychże drzwi przed nosem.

- Coś takiego, to ty teraz robisz za kamerdynera w tej rezydencji? – Kurtis celowo wytrzeszczył oczy, udając niebywałe zdziwienie. - Wow, gratuluję awansu, nie wiedziałem! Ale tak między nami, to biedny Winston zasłużył sobie na wypoczynek.

Maykela zatrzęsło ze złości, ale nie dał po sobie tego poznać.

- I pomyśleć, że masz jeszcze czelność tutaj przychodzić – zaskoczył się, wkładając ręce do kieszeni. – Ale tak, Lara wspominała, że trudniej o bardziej bezczelnego faceta od ciebie.

- Mi natomiast mówiła – Kurtis podparł się wygodniej na framudze. – Mi natomiast mówiła, że trudniej o bardziej wścibskiego i wpychającego nos w nieswoje sprawy faceta od ciebie.

Rouglas dał za wygraną. Był bardzo zmęczony, jutro miał się odbyć pogrzeb Amelii Croft, nie miał siły ani ochoty na dłuższe przekomarzanie się z Kurtisem. W milczeniu podążył do wspólnego pokoju jego i pani archeolog, a Trent poszedł za nim.

W łazience ciągle szumiała woda i paliło się światło. Rouglas głośno zapukał do drzwi:

- Laro! Przyszedł Kurtis! – oznajmił.

Woda przestała szumieć.

- To poproś Cornelię! – odwrzasnęła kobieta.

Maykel roześmiał się ironicznie.

- Chciałbym, ale on nie przyszedł do niej, tylko do ciebie!

Chwilka ciszy. Następnie drzwi otworzyły się i wyszła Croft, w samym tylko ręczniku, z mokrymi, rozpuszczonymi włosami. Rouglas wyłapał zafascynowany wzrok Kurtisa, dlatego syknął do kobiety z przyganą:

- Mogłabyś się chociaż ubrać!

Ale Lara podeszła do Trenta swobodnie, zaprosiła go, by usiadł. Maykel nie zamierzał uczestniczyć w ich rozmowie, ale nie uważał za bezpieczne zostawić Larę w samym ręczniku z Kurtisem sam na sam. Na pomoc przyszedł mu w rzeczy samej Trent:

- Zostań – syknął, widząc, że mężczyzna kieruje się ku drzwiom. – Ta sprawa ciebie też dotyczy. Niestety.

I Rouglas został, podczas gdy Kurtis zaczął opowiadać.

- Nie fatygowałbym się raczej do was o tej porze, więc sami widzicie, że sprawa jest poważna – zaczął. Lara w milczeniu pokiwała głową. – Krótka piłka: przed niespełna godziną, widziałem na mieście faceta kropka w kropkę podobnego do Marca Millera*. Obawiam się, że to niestety on we własnej osobie, bo nikt inny nie mógłby wyglądać identycznie. I to na tyle z tego tematu.

Nastąpiła grobowa, przerażająca cisza. Lara odwróciła po chwili twarz do swojego narzeczonego.

- Co ty na to? – warknęła. – Dalej będziesz mówił, że wszyscy z mafii już nie żyją, skoro Marc chodzi sobie bezkarnie po ulicach?

Maykel nie dał za wygraną.

- Może ci się przewidziało? Ludzie są podobni… - Nie wierzył sam sobie. Kurtis musiał zapamiętać bardzo dobrze Marca Millera podczas całej akcji z bombami, na której znalazł się przez przypadek.

- Dobrze wiesz, że jego bym rozpoznał wszędzie – odparł Trent potwierdzając to założenie, a Rouglas musiał mu uwierzyć.

- Gdzie go widziałeś? – zapytała Lara konkretnie.

- W barze, zwyczajny, mały bar, nic specjalnego, nie pamiętam nawet nazwy. Zresztą, to bez znaczenia. Sądziłem, że on nie żyje… Przecież sam mówiłeś, że twoja ekipa go zastrzeliła, Maykel – zwrócił się z wyrzutem do agenta FBI.

- Bo tak było. – Mężczyzna wstał od nadmiaru wrażeń.

- Nie widziałeś tego na własne oczy – zaprzeczyła Lara, potrząsając głową. – Sam opowiadałeś, że byłeś zajęty wtedy ratowaniem mnie, a ktoś z kipy to zrobił.

- Pięknie, nawet nie wiadomo kto to konkretnie! – Kurtis wygodniej rozsiadł się w fotelu. – Taka właśnie z was ekipa FBI od siedmiu boleści. Człowiek żyje sobie od kilku lat ze świadomością, że największy mafiarz w historii kraju został zgładzony, a tu proszę, jednak nie! I tak dbacie o bezpieczeństwo narodu?

Maykel zaśmiał się ironicznie, by pokryć zmieszanie. Sprawa wymknęła się spod kontroli, nie wiedział już, co o tym wszystkim myśleć. Ale nie zamierzał pozwolić Kurtisowi obrażać siebie i ekipy w obecności Lary.

- Już ty się tak o swoją dupę nie bój – odparł. – Nawet gdyby Marc żył, to za ciebie by się nie wziął na pewno. Tak mu jesteś potrzebny jak wół do karety. Twój nędzny żywot lata mu koło dupy za przeproszeniem.

- Fakt faktem, że mieliście go zabić, a on wciąż żyje – kontynuował bezlitośnie Trent, następnie zwrócił się do kobiety: – Tak, tak, Laro, nie wiem czy jesteś bezpieczna będąc z takim lekkomyślnym facetem, jak ten twój cały super agencik.

- Licz się ze słowami – syknął Rouglas, zaciskając pięści.

- Dosyć tego! – Uspokoiła ich Croft. – Czy Marc był sam w tym barze?

- Nie-e, znaczy się, ta-ak. – Mężczyzna zawahał się. Uznał jednak, że wspominanie o tej ładnej zielonookiej dziewczynie byłoby bezcelowe. Po co miał ją narażać? Maykelek pewnie rozpocznie dochodzenie, a nuż się nią niepotrzebnie zainteresuje. Lepiej świadomość o jej istnieniu zatrzymać dla siebie. – Był sam – potwierdził stanowczo.

- To mamy bardzo poważny problem – podsumowała Lara, opadając na poduszkę. – Ale zabiję ich wszystkich, całą trójkę, bez najmniejszych skrupułów. A im szybciej, tym lepiej.

- Czy to czasami nie twoi kuzyni? – odważył się jeszcze zapytać Rouglas.

Lara potrząsnęła swoją brązową głową.

- Nie. Jak już, to bardzo, bardzo dalecy. Nie przyznają się do mnie ani ja do nich. Nie jesteśmy kuzynami i chcę byście obydwoje to pamiętali.

- A co mi do tego, w dupie mam czy to kuzyni czy inna cholera. – Trent wzruszył ramionami i groźnie popatrzył na Maykela. – Mają być zabici i tego tylko oczekuję.

***

Może to i było egoistyczne, ale Lara nie zaprosiła na pogrzeb swojej matki nikogo z rodziny. Po pierwsze, cała jej rodzina była pewna, że Amelia Croft zginęła w katastrofie samolotu, podczas kiedy Lara miała lat dziewięć. Fakt, że pani Croft przeżyła tę katastrofę, straciła pamięć i ponad 20 lat mieszkała w Katmandu**, przetrzymywana przez mafiarzy i w końcu przez nich zabita  – nie nadawał się do rozpowszechniania. Zresztą, Croft chciała oszczędzić bólu swojej rodzinie, mimo że ich nie lubiła, a oni nie lubili jej.

Dlatego przy grobie stała tylko Lara, wtajemniczeni we wszystko Maykel, Sven, Will, Rob oraz niewtajemniczona do końca Cornelia. Niewtajemniczony całkowicie Kurtis pozostał w rezydencji.

Kiedy w życiu Lary wraz z klątwą Xiana zachodziły poważne zmiany, Cornelia chorowała w szpitalu i niewiele widziała. Gdy razem z Maykelem stracili córkę właśnie przez działanie klątwy, kobieta także była nieobecna. Nie było sensu mówić jej prawdy – nieświadoma niczego, nie zrozumiałaby. Oficjalna wersja głosiła, że czteroletnia Amelka Rouglas od niemowlęcia chorowała na serce i pewnego dnia jej serduszko po prostu przestało bić i w to święcie wierzyła Cornelia. Podobnie jak Kurtis. Obydwoje nie mieli zielonego pojęcia, co naprawdę zdarzyło się dziewczynce. Jednak kłamstwo z matką Lary by nie przeszło, musieli powiedzieć co najmniej Cornelii prawdę. Nie uważali jednak za stosowne mówić o tym Trentowi. Dlatego przy grobie stała i Cornelia, częściowo tylko wtajemniczona, a Kurtis myślał, że Amelia Croft nie żyje od ponad 20 lat.

Po cichym nabożeństwie żałobnym, wszyscy stali jeszcze chwilę, rozmawiając między sobą i snując plany na przyszłość. Nagle, z głośno grającą muzyką, wjechał na cmentarz jakiś terenowy samochód. Lara wraz z przyjaciółmi z przerażeniem patrzyli, jak auto rozjeżdża pomniki i kieruje się w ich kierunku.

- Ocipieli?!! – wydarł się Will, zatykając uszy. Grająca na cały regulator durnowata muzyczka disco polo zagłuszała wszystko.

Auto, porozjeżdżawszy kilka pomników, zatrzymało się przy nich z piskiem opon. Muzyka ucichła i teraz dało się słyszeć z wnętrza auta głośne śmichy i chichy. Nim wszyscy zdążyli zareagować, drzwi od kierowcy otworzyły się z łomotem i z samochodu wyszedł…

No, właśnie, różnie to wyglądało, w zależności od osób. – PRZYPIS AUTORKI. ;)

Cornelii mocniej zabiło serduszko w piersi. Z samochodu wysiadł najpiękniejszy mężczyzna, jakiego miała okazję widzieć dotychczas swoimi błękitnymi oczkami. Na ciemno ubrany, wysoki, szczupły, postawny. Z pięknie przyciętymi do ramion włosami w barwie jasnego złota, z zawadiackim uśmiechem na przystojnej, męskiej twarzy. Cornelia zdała sobie sprawę z faktu, że już tego mężczyznę widziała. To on, nikt inny, ją postrzelił. Ale… gdzie ona miała wtedy oczy? Przecież poszłaby za nim na koniec świata! „Widocznie ciemno było w pokoju i nie widziałam go dokładnie” – pomyślała i zarumieniła się z zachwytu.

            Pozostałym odjęło mowę, gdy ujrzeli mężczyznę wysiadającego z auta. Lara pobladła. Tak bardzo nie chciała widzieć tej twarzy już nigdy w życiu. Ale od paru dni wiedziała, że konieczne jest stawienie mu czoła. To on zastrzelił jej matkę, to przez niego była dziś na pogrzebie. Jeszcze wczoraj mówiła, że chce jak najszybciej go dorwać i zabić. A teraz? Kobietę zatrzęsło ze złości. Inaczej miało wyglądać ich spotkanie! Croft miała do niego wpaść z zaskoku, narobić dymu, obić mu mordę, zabić i patrzeć jak zdycha. Tymczasem on zaskoczył ją przyjeżdżając na cmentarz, gdzie teoretycznie nie powinno dojść do mordobicia, przyjechał i zamiast ujrzeć Larę groźną i żądną zemsty, ujrzał ją w czarnym żakieciku i spódniczce przed kolano! Nie mówiąc już o butkach na lekkim podwyższeniu i włosach splecionych w debilny, dobierany warkocz na boku, który odejmował jej powagi. Mimo to, kobieta groźnie zmarszczyła czoło i zacisnęła pięści, gotowa na atak. Pozostali też byli w szoku.

- I cóż? – zagadnął głupio Carter we własnej osobie, ciesząc się z reakcji jaką sprawił swoim przybyciem. – Mowę wam odjęło, nie?

- Ależ skąd – odrzekł spokojnie Will, który pierwszy otrząsnął się z szoku.

- Podoba ci się moja farba, Rouglas? – Mężczyzna ni z tego ni z owego zaczepił Maykela, przejeżdżając dłonią po swoich nienaturalnie blond włosach.

- Mi się podoba – wyszeptała Cornelia, wciąż rumiana z zachwytu. Dyskretnie wyciągnęła lusterko i przejrzała się w nim.  

– Przecież widzę, że pękasz z zazdrości! Ha, ha, ha! – kontynuował Carter, nie słysząc wypowiedzi Cornelii i zaniósł się głupawym kwikiem, ubawiony swoim żartem.

Larze puściły nerwy. Rzuciła się do przodu, zapominając o swoim krępującym stroju i warkoczu z boku głowy.

- Ty przeklęty bydlaku! – wrzasnęła, czerwieniejąc z wściekłości. – Przyszedłeś tu, sukinsynu, aby jeszcze bardziej zbezcześcić pamięć mojej matki?! To ci się nie uda! Zabiję cię, rozumiesz?!! Za chwilę cię zabiję!!!

- Dobrze, że dopiero za chwilę, bo mam wam coś do powiedzenia – zadowcipkował bezczelnie Carter, nie zrażony jej pogróżkami. – Bardzo ładna fryzura – dodał po chwili, uśmiechając się głupawo. – A’la Pipi?

Lara stanowczo sobie przysięgła, że nigdy więcej nie pozwoli czesać się Cornelii. Dumnie odrzuciła swój wzgardzony warkocz do tyłu, ale ponieważ zaczesany był on z boku, natychmiast powrócił na miejsce. Znikąd pojawiły się dłonie Maykela, które odciągnęły ją, oburzoną, wściekłą do tyłu.

- Opanuj się – syknął chłodno Rouglas. – Teraz nie mamy z nim szans. Czego chcesz? – zwrócił się do Cartera.

- Dowiedzieć się, co wy za bluźnierstwa tutaj odprawiacie? – Machnął w kierunku grobu, a potem spojrzał na dyszącą z wściekłości Larę. – Dlaczego obwiniasz mnie za śmierć twojej matki? – zapytał wprost. Przez chwilę wydawał się być normalnym, niesprawiedliwie o coś osądzonym mężczyzną. To niespodziewane pytanie jeszcze bardziej wybiło Larę z rytmu.

- Bo wiem, że została postrzelona… - Wycedziła, ledwo nad sobą panując.

- Czyżby? Czy miałem powody by ją zabijać?

- Jesteś świrem, a świrom niepotrzebne powody.

- Nie jestem świrem – odparł Carter, a w jego oczach pojawiły się dziwne blaski. – Jestem Bogiem! – To mówiąc pstryknął palcami i wszystko zrzuciło się na biedną Larę i ekipę na raz: z auta najpierw wysiedli cali i zdrowi Marc z Claire, a za nimi… nikt inny, tylko Amelia Croft.

To przebiło wszelkie bariery. Lara już nie udawała dzielnej i walecznej, bo w jednej chwili opadła z sił. Z wielkimi, przerażonymi oczami patrzyła na stojącą przed sobą żywą matkę, którą przed chwilą pochowała. Maykel, śmiertelnie blady, usiadł na ławeczce obok.

- Szacun, stary – odezwał do Cartera. – Naprawdę mnie zagiąłeś. Jesteś lepszy od Copperfielda.

- Jestem lepszy od Boga! – poprawił po raz kolejny blondwłosy mężczyzna i razem z pozostałą dwójką ze swojej ekipy, wybuchnęli radosnym, zwycięskim  śmiechem.

Rouglas nie mógł oderwać oczu od Claire i Marca. Co tu się do jasnej cholery działo? Marc Miller przecież został zabity i to dawno temu! A Claire?! W jaki sposób stoi tu teraz jak zawsze szczupła z szopą poskręcanych, kasztanowych włosów, z oczami w barwie soczystej zieleni, tak bardzo przypominającymi oczy kota? Przecież on wraz z Larą byli naocznymi świadkami jej śmierci! Dwa lata wstecz popełniła samobójstwo, wyskakując z okna szpitala psychiatrycznego. A Lary matka? To dopiero parodia w biały dzień! Nikt już nie rozumiał niczego, wszyscy mieli mętlik w głowie, więc milczeli.

Tylko Cornelia zdawała się być nieświadoma niczego. Ciągle wpatrzona w Cartera, zastanawiała się, czy popatrzy w końcu na jej ładne nogi, opięte obcisłą, krótką spódniczką, wystawiała więc przed siebie to jedną, to drugą nóżkę.

- Tylko chciałem wam pokazać na co mnie stać – poinformował w końcu Carter. Wypatrzył stojącą pod drzewem Cornelię i jej demonstrację nóg, ale szybko przeniósł oczy na  Larę. – Twoja matka żyje, prawda? O, stoi tutaj! Chyba nie masz co do tego wątpliwości?

- Ale jak… - Croft wyglądała żałośnie i zdawała sobie z tego sprawę. Miała być górą, tymczasem znowu on wygrał starcie z nią. Zaskoczył ją po raz kolejny, bo patrząc na swoją żyjącą mamę, nie była w stanie zrobić niczego.

- Żyje, ponieważ ja tak chciałem – wyjaśnił mafiarz. - Oni też żyją, bo taka była moja wola. – Wskazał na rodzeństwo. - Nie zamierzam ci babki jednak oddawać, sama przyjdziesz do mnie i będziesz mnie na kolanach błagała, bym ci ją zwrócił. Zabrać tę staruchę – rozkazał. Claire żwawo wbiła swoje szpony w szczupłe ramiona Amelii i pchnęła ją do samochodu. – Mam nadzieję, że zobaczymy się niedługo, Laro. Nie mogę o tobie zapomnieć, chociaż bardzo bym tego chciał…

- Jesteś zboczonym psychopatą – parsknęła Croft, której na moment wrócił głos.

Carter zaśmiał się lekko.

- Być może – zgodził się. - Wsiadajcie do wozu – rzucił do siostry i brata. – Mam słówko do Rouglasa.

Stanął na uboczu, wołając do siebie Maykela. Mężczyzna zawahał się.

- Idź – syknęła do niego Lara. – Może powie ci coś ważnego!

I Rouglas podszedł niepewnie do swojego największego wroga.

- Chcę ci tylko powiedzieć, że bardzo mi przykro i… skoro jesteś z Larą szczęśliwy, to sobie bądź. Mnie już nic z nią nie łączy, naprawdę – powiedział Carter z radością patrząc, jak w Maykela oczach urósł gniew.

- Że co proszę? – wyjąkał, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszał. – O czym ty mówisz? Ty i Lara…?

Carter westchnął przeciągle, udając przygnębionego.

- Tak, tak, trudne do uwierzenia, co? Ale kochała mnie, a ja ją… a później wszystko się skończyło… Tak czy siak, chcę mieć przed tobą czyste sumienie, bo jesteś równy gość. Dlatego mówię ci, że nic mnie już z nią nie łączy, a tutaj oddaję ci płytę, aby niczego przed tobą nie ukrywać.

Maykel wyglądał, jakby zaraz miał dostać zawału. Najpierw cała historia z ożywieniem matki, później mafii, a teraz nagle dowiaduje się, że jego Lara najprawdopodobniej miała kiedyś romans z Carterem Millerem. Stanowczo za dużo wrażeń jak na jeden dzień. Schował płytę za marynarkę i chwiejnie ruszył w kierunku grobu, gdzie stali wszyscy, wyczekująco na niego patrząc.

- Aha, Rouglas! – wrzasnął za nim Carter.

Mężczyzna obejrzał się.

- Bardzo mi przykro z powodu twojej małej córeczki! – powiedział, uśmiechając się ironicznie. – Płakałem jak bóbr, kiedy przeczytałem w gazecie o jej śmierci… - Teatralnym, prześmiewczym gestem przyłożył dłoń do oczu.

Maykelowi zakręciło się w głowie. Jak śmiał wspominać jego ukochane dziecko ten drań, który wyrządził jej tyle krzywd?! Który od zawsze traktował ją jak kartę przetargową?! Razem z bratem porywał, męczył i życzył jej śmierci jak nikt inny?!

Nie zdążył nic powiedzieć, bo mafiarz wsiadł do auta, włączył donośną muzykę i odjechał razem ze swoim rodzeństwem i matką Lary na pokładzie. Na cmentarzu zaległa przerażająca cisza…

***

Łatwo sobie wyobrazić, co działo się w Croft Manor tego wieczoru. Wszyscy przekrzykiwali siebie nawzajem, wymieniali się teoriami, spostrzeżeniami na temat mafii CMC. Właśnie trwała w salonie debata na temat tego, czy Marc z Claire po prostu przeżyli czy Carter ich ożywił? Winston latał z kuchni do salonu, z salonu do kuchni, donosząc raz po raz gorącą kawę na stół.

Tylko Maykel nie brał udziału w ożywionej rozmowie. Łeb mu pękał, miał dosyć wszystkiego. Siedział na uboczu w milczeniu. Do tego, gnębiły go myśli o tym, co powiedział mu na boku Carter. I chociaż może były ważniejsze sprawy, płyta w jego marynarce nie dawała mu spokoju.

- Ja myślę, że jakimś cudem ten bydlak wskrzesił Claire z Marcem! – wołała Croft, z błyszczącymi z wrażenia oczami. – Ciągle powtarzał, że jest Bogiem albo nawet lepszy od niego! Po co by tak gadał? Gdyby Claire z Marcem po prostu żyli, to by śmiał się z nas, że daliśmy się nabrać na to, że oni nie żyją! A on wyraźnie puszył się ich obecnością, coś musi być na rzeczy! Nie mówiąc już o mojej mamie…

- Stanowczo coś zrobił, że oni wszyscy ożyli – poparł Sven, biorąc łyka kawy. – Przecież widzieliśmy ciało twojej matki. A potem nagle stanęła przed nami całkowicie żywa.

- Ja pierdolę, ale jak to możliwe? – Will chwycił się za głowę. – Przecież gdyby Carter rzeczywiście miał taką moc, to jesteśmy skończeni, wszyscy! Cholera wie, kogo jeszcze przyjdzie mu do głowy wskrzesić!

- A to oznacza, że nie mamy z nim szans – pisnęła Cornelia, zadowolona, bo ostatnią rzeczą jakiej chciała to śmierci Cartera. – Zabijemy jego rodzeństwo, jego ludzi, to on ich na nowo ożywi i tak w kółko Macieja będzie!

Lara przygryzła wargi i pochyliła się do przodu.

- Dlatego trzeba zgładzić tylko jego – oznajmiła poważnie. – Tylko jego. Wtedy nikogo więcej z zaświatów nie sprowadzi.

Maykel prychnął i wstał z fotela.

- Bardzo mądre – odezwał się sarkastycznie, po raz pierwszy zbierając w tej debacie głos. – Skąd wiesz, że Carter nie nauczył już swoich ludzi tej magicznej sztuczki? Miał na to mnóstwo czasu. – I z tymi gniewnymi słowami, Maykel opuścił pomieszczenie, trzaskając drzwiami.

- Nie pomagasz mi! – krzyknęła do niego Lara, lekko z nerwami, a lekko z wyrzutem. Potrzebowała jego pomocy, a to zachowanie tylko bardziej ją drażniło.

Ale Rouglas miał już co innego w głowie. Wyciągnął płytę od Cartera i włożył ją do napędu w swoim laptopie, na górze w pokoju.  Drżącymi rękami włączył film na niej zawarty.

To, co mu się ukazało, przebiło wszystkie możliwe bariery. W jednej chwili ogarnęła go taka wściekłość, jakiej dawno nie odczuwał. Na ekranie, jego Lara uprawiała seks z Carterem!*** Mężczyzna szybko uporządkował w głowie fakty: przed laty, Croft uciekła nic nikomu nie mówiąc, razem z innymi służbami specjalnymi, szukali jej przez kilka miesięcy. Tłumaczyła się poszukiwaniem matki, a przecież wiadomo było, że nikt inny tylko Carter ją przetrzymywał! A to oznaczało…, że przecież byli już ze sobą od ładnych kilku lat, Maykel i Lara! I ona tak po prostu go ignorując, zabawiała się z mafiarzem, podczas kiedy on ledwo żywy, wszędzie jej szukał?!

Mężczyzna jak burza wparował do salonu, omal nie rozwalając drzwi. Wszyscy poderwali się do góry w przerażeniu, bo w takim stanie dawno go nie wiedzieli. Lara zamarła w pół słowa, bo właśnie coś mówiła.

- Wybaczyłbym ci wszystko, każdego jednego!!! – wydarł się do niej Maykel na cały głos. Jego oczy ciskały groźne błyski, trząsł się cały, ledwo nam sobą panował. Przyskoczył do Lary, jakby z zamiarem jej uderzenia. – Każdego jednego bym ci wybaczył, słyszysz?!! Svena, Willa czy o, Winstona! – Wskazał na drzwi, gdzie ukazała się postać wchodzącego staruszka. – Ale nie wybaczę ci nigdy Cartera, kogoś kto w połowie jest odpowiedzialny za śmierć mojej żony i mojej córki!!! Nigdy ci tego nie wybaczę!!!

Lara zbladła na twarzy i usiadła bez sił na kanapie.

- Idziemy! – zawyrokował Will, popychając przed sobą ekipę FBI i kierując się ku drzwiom wyjściowym. Kurtis, przesiadujący w rezydencji, usłyszał krzyki i wybiegł ze swojego pokoju. Podniecona awanturą, wścibska Cornelia pędziła do kuchni po szklankę, aż jej złote loki fruwały w powietrzu.

- Kłócą się, kłócą! – poinformowała mężczyznę, zapominając, że nie odzywała się do niego.

Kurtis uśmiechnął się od ucha do ucha i westchnął z ulgą:

- Nareszcie!

Blondynka z prędkością światła przebiegła obok niego z powrotem i przyłożyła szklankę do drzwi salonu, podsłuchując.

Kiedy ekipa wyszła, Maykel wciąż mierzył kobietę zabójczym wzrokiem.

- Milczysz? – roześmiał się sarkastycznie. – Nie próbujesz się usprawiedliwiać?

Croft uniosła na niego ciężkie, zmęczone powieki.

- I tak byś mi nie uwierzył – szepnęła.

- Rzeczywiście – potwierdził bezlitośnie Rouglas i zamaszyście odwrócił się z zamiarem odejścia. – Aha i to już jest prawdziwy koniec między nami – wyrzucił z siebie ostatnią zatrutą strzałę i wyszedł z pomieszczenia, przy okazji uderzając ciekawską Cornelię drzwiami w łeb.

- Klamka była brudna – usprawiedliwiła swoje stanie za drzwiami i uniosła do góry ściereczkę do kurzu.

Mężczyzna minął ją bez słowa i wyszedł na dwór. Skierował swoje kroki do garażu po samochód. Nie wiedział dokąd ani po co, jedyną jego myślą w tym momencie był to, by znaleźć się jak najdalej stąd. Niestety, jeśli ktoś pomyślał, że to już koniec wrażeń jak na dzisiejszy dzień, to głęboko się pomylił.

Przed rezydencję zajechały trzy policyjne samochody. Policjanci, którzy z nich wysiedli, skierowali się do drzwi, a kiedy otworzył im Winston, zapytali o Maykela Rouglasa.

- A był gdzieś tutaj – wytłumaczył staruszek, spoglądając w stronę ogrodu.

Nie było sensu się ukrywać, Rouglas wyszedł z garażu niechętnie i podszedł do grupki policjantów.

- Czego? – warknął, wkładając drżące ręce do kieszeni.

Policjanci wyglądali na tak samo zdezorientowanych i zagubionych jak on.

- Panie Rouglas, mamy dla pana… dobre wieści. – Jeden z nich przełknął ślinę i z przestrachem spojrzał na swoich towarzyszy.

- No?

- Bo… - zawahał się ten sam policjant. Wbił przerażone oczy w oczy agenta FBI. – Bo widzi pan… właśnie odnaleźliśmy pańską córkę.

Zaległa martwa cisza, słychać było tylko chlupanie wody w ogrodowej fontannie.

- Zły dzień wybrali sobie panowie na żarty – odezwał się w końcu Maykel, siłą hamując się od wybuchu furii. Zacisnął mocno ręce, jakby w przestrachu, że się nie opanuje i pobije kilku facetów. – Moja córka nie żyje i proszę to łaskawie uszanować.

- Dajcie dziewczynkę! – ryknął policjant w obawie, że Rouglas sobie pójdzie, bo w rzeczy samej mężczyzna miał taki zamiar. Gliniarz mocno przytrzymał go za przegub ręki, by został.

A potem, wszystko potoczyło się w mgnieniu oka. Na widok dziewczynki wysiadającej z policyjnego auta, Maykel zatoczył się i bezsilnie upadł na ziemię, najzwyczajniej na świecie tracąc przytomność.

CDN

* Zapraszam do zakładki „Bohaterowie”.

**  „Lawendowy Czar”

*** „Lawendowy Czar”, rozdział 23 – „Wygrałyście, duchy dżungli!”