Rozdział 13 - "Na tropie pani archeolog"

Jak zwykle kilka słów ode mnie przed rozdziałem. W galerii pojawiły się nowe prace, zapraszam do obejrzenia w imieniu wszystkich członków ekipy. Dziękuję Wam wszystkim za chęci, a przede wszystkim za te piękne prace, które tworzycie i już stworzyliście. To dzięki Wam ta galeria jest tak rozbudowana i kolorowa. J

Chcę także zwrócić uwagę, że w linkach pojawiły się adresy nowych blogów o Larze Croft, na które serdecznie zapraszam. Jest to blog Izy, figurującej w naszej działalności rysowniczej jako zavi99 (http://tomb-raider-black-skull.blogspot.com/). Opowiadanie dopiero się rozwija, ale już teraz wygląda obiecująco, dlatego gorąco polecam! Są też blogi Oli (olka01555), które są już zakończone, ale niestety zbyt późno je odnalazłam, by zdążyć na bieżące odczytywanie i czekanie na publikacje. Są to trzy części, część pierwsza: http://traodgold.blog.pl/ , kontynuacja: http://trdemonhunter.blog.pl/  i „kontynuacja kontynuacji”: http://trtempleofnameless.blog.pl/. Mimo że opowiadania są zakończone, zachęcam do przeczytania, są krótkie i naprawdę interesujące. I z tego, co mi wiadomo, autorka pracuje już nad czwartą częścią tej serii, tym bardziej warto wiedzieć, co działo się w poprzednich rozdziałach! J

A teraz zapraszam na mój rozdział trzynasty, mam nadzieję, że nie pechowy! J

Rozdział 13 – „ Na tropie pani archeolog”

         

          - No i pamiętaj, w tym lesie, na tym drzewie, będzie teleporter. Wygląda jak lustro, ale nim nie jest – powtarzał jej przez telefon Rob.

- Wiem, ja tam już byłam, więc dam sobie radę – odpowiedziała Lara, pakując się. Kiedy tylko mężczyzna powiedział jej, że aby dojść do Alcazara, to trzeba przejść przez dziwny las z teleporterem na drzewie, od razu poczuła się jak w domu. Nie dalej jak trzy lata temu była w tym miejscu, gdy szukała Mitu.* Rob co prawda podał jej inną drogę przedostania się w to miejsce, jednak ona wolała dojść tam tak samo jak dawnej. Mianowicie – przez chatę Fay znajdującą się na szczycie Himalajów. Bardzo chciała odwiedzić dawny dom matki Amelki i szczerze ubolewała nad tym, że Fay już tam nie było.

 - Alcazar jest całkiem przyjemny, jak go nie wkurzysz – informował ją dalej Rob. – Chwilami miał morderczą minę, nie powiem, ale ogólnie wydawał się całkiem sympatyczny.

- Powtórz mi, jak mam się dostać do tej jego komnaty – poprosiła kobieta, trzymając słuchawkę opartą na ramieniu, a dwoma rękoma składając w kostkę grubą, zimową kurtkę.

- Musisz bardzo na siebie uważać – zaczął poważnie mężczyzna. – Jak coś ci się stanie, to po pierwsze będę miał cię na sumieniu, a po drugie sam długo nie pożyję, bo Maykel mnie zabije.

- Do rzeczy, Rob – ponagliła archeolożka, zapinając torbę.

- Musisz przejść przez armię poddanych Alcazara. Mówiłem ci. On stosuje chyba jakieś iluzje wzrokowe niczym Copperfield. Przez korytarze przesuwają się duchy, szkielety, a w powietrzu latają kosy, siekiery i noże. Te drugie są chyba prawdziwe, bo mnie skaleczyły. I nie wsiadaj do windy, pamiętaj! Zawiezie cię gdzie chcesz, ale nim zdążysz wyjść, zerwie się i spadnie na dół. Dlatego musisz bardzo uważać, to miejsce pełne jest pułapek! Jeżeli uda ci się je ominąć, powinnaś dojść do złotych drzwi. To za nimi znajduje się komnata Alcazara.

- Dzięki, Rob – odparła Lara, a potem westchnęła ciężko. – Jak myślisz, skoro ten Alcazar jest dość przyjemny, to czy poda mi lokalizację Studni Lilly? – zaczęła z innej beczki.

- Nie wiem – odpowiedział szczerze mężczyzna. – To, że jest miły, nie znaczy, że pomocny. Możesz spróbować. Liczę na ciebie. Wiesz, ty masz łatwiej, bo jesteś kobietą.

- A co to ma do rzeczy? – zdziwiła się Croft, biorąc torbę i wychodząc z nią na korytarz.

- No jak to co?! – Rob głośno się roześmiał. – Ładnie się uśmiechniesz, pokażesz dekolt i od razu ci facet poda te informacje!

- Aha, tak kombinujesz! – Archeolożka też się zaśmiała. – W takim razie może od razu pójdę tam w bikini? Co? Zwiększy to moje szanse na sukces?

- Powinno –  przytaknął mężczyzna. – Ale będzie ci zimno na stokach Himalajów. Słuchaj, kiedy Maykel ma samolot? – Zmienił nagle temat. – Giniemy tu bez niego. Z Willa taki szef jak nie powiem co.

- Za dwie godziny – odpowiedziała kobieta, ciesząc się w duchu, że to jej facet był taki niezbędny do prawidłowego funkcjonowania ekipy. Oczywiście, nie powie mu tego. Jeszcze by mu sodówa uderzyła do głowy. - Jutro po południu u was będzie, to zrobi ze wszystkim porządek.

- No ja myślę. Dobra, to powodzenia życzę i daj znać jak już czegoś się dowiesz.

- Jasne, trzymaj się. – Lara włożyła słuchawkę do kieszeni. W korytarzu, Maykel rozmawiał z Zipem. Na jej widok, pożegnał się z ciemnoskórym i podszedł do niej z wyrazem zmartwienia na twarzy.

- To beznadziejny pomysł, wierz mi. – Powitał ją  

- Lepszego nie ma – odparła krótko archeolożka, nie dając się zbić z tropu.. – Chyba, że ty masz inny?

- A mam. Odnajdźmy i po prostu zabijmy Cartera i jego spółkę.

- No to dokładnie to teraz robimy - odrzekła Lara lekko i zarzuciła jakby nigdy nic torbę na ramię. – Najpierw tylko sprawdzę te Studnie Dusz – dodała. – A później zrobimy dokładnie tak jak mówisz  

- Nie bądź bezczelna – zdenerwował się czarnowłosy. – Dobrze wiesz, że nie o to mi chodzi. Cały ten twój kretyński pomysł sprowadzi na nas tylko większe kłopoty. Jesteś tego w ogóle świadoma?

- Już mnie tak nie uświadamiaj. – Lara prychnęła prześmiewczo i minęła mężczyznę razem ze swoją torbą i małym plecaczkiem. – Wiem, co robię.

- Lara, ten pomysł naprawdę jest do chrzanu, chyba najgorszy z tych twoich ostatnich. - Rouglas nie zamierzał odpuścić, jednocześnie bezradnie patrząc, jak krzątała się obok swoich bagaży.

- Co z tobą? – warknęła niemiło, przelotnie na niego zerkając. – Chyba muszę się dowiedzieć w jaki sposób Carter ożywia tych wszystkich ludzi, nie? Jeśli tego nie sprawdzę, zabijemy ich, a na drugi dzień zapukają do naszych drzwi i powiedzą nam „dzień dobry”. Tego właśnie chcesz?

Maykel wciąż był nieugięty:

- To jednak, jakby nie patrzeć, ale mieszanie się w jakieś siły nadprzyrodzone – powiedział. – Mało nam było Klątwy ostatnimi czasy?

- Tym razem nikomu nic złego się nie stanie – zapewniła go Lara i ruszyła w stronę drzwi wyjściowych.

Mężczyzna chwycił ją jednak za nadgarstek.

- Amelka ma być żywa, rozumiesz? – zażądał, wbijając w nią groźne spojrzenie. – Raz już ją straciliśmy, teraz dostaliśmy drugą szansę i mam nadzieję, że tym razem ty tego nie spieprzysz.

- Spokojna głowa. – Croft uwolniła rękę z uścisku. – Ona jest dla mnie tak samo ważna jak dla ciebie i nie pozwolę, by stało jej się coś złego.

- Świetnie. I jeszcze jedno. Ty też masz tu wrócić cała i zdrowa.

- Nic nikomu się nie stanie – powtórzyła kobieta ze znudzeniem. Przelotnie pocałowała Maykela w policzek, myślami błądząc już zupełnie gdzie indziej. – Muszę jechać, bo samolot mi ucieknie.

- Dzwoń w razie problemów – wyraził swoją ostatnią prośbę Rouglas i patrzył, jak Lara wsiadła do samochodu i odjechała na lotnisko. Mimo jej wszystkich zapewnień, ciągle miał złe przeczucia. Niepotrzebnie zaczęła mieszać się w sprawy Cartera. Jednak gdy Croft coś już sobie postanowiła, nie było takiej siły, która by ją od tego pomysłu odwiodła.

***

            Podróż do Katmandu minęła całkowicie bezproblemowo. Lara wysiadła na lotnisku, gdzie czekała już na nią taksówka. Kierowca zawiózł ją pod sam hotel, w którym miała już zarezerwowany telefonicznie pokój. Zostawiła swój bagaż, zabierając do plecaczka tylko broń i klucz do Studni Duszy Lilly. W rękę wzięła grubą, zimową kurtkę, bo wiedziała, jakie warunki panują na stokach Himalajów, a do kieszeni spodni schowała telefon.

          W wysoko zaczesanych włosach, szarej bluzce na krótki rękaw, czarnych spodniach i mocnych butach ukazała się pilotowi, który czekał już na nią przy zarezerwowanym dla niej helikopterze. Nieco zdziwiony wyborem trasy, przez cały lot usiłował wpoić jej, że miejsce, które wybrała, nie nadawało się do niczego, ani do obserwacji widoków ani do wspinaczki. Lara słuchała go piąte przez dziesiąte, wcale nie zważając na jego słowa. Ubrała kurtkę, gdy wylądowali we wskazanym miejscu i pożegnała się z marudzącym pilotem.

          Znajdowała się na jednym ze stoków Himalajów. Targana przez silny wiatr, uszła kawałek, usiłując wypatrzyć coś przez padający śnieg. Wierząc swojej intuicji, podążała przed siebie. Po chwili znalazła się w miejscu, gdzie leżały szczątki samolotu, który rozbił się tu ponad 20 lat temu razem z nią i Amelią Croft na pokładzie. Tym razem, Lara nie zatrzymywała się przy porozrzucanych kawałkach maszyny. Na chwilę obecną, nie miała nad czym tu dumać: wiedziała, że jej matka przeżyła tę katastrofę i wciąż żyje, przetrzymywana przez Cartera. Minęła szczątki samolotu i skierowała się w stronę pewnej dróżki, prowadzącej pod górkę. Już wiedziała, że szła we właściwą stronę. Owa ścieżynka, mimo padającego śniegu, nie była nim zasypana. Croft wiedziała, że zielona droga prowadziła do magicznego miejsca, jakim niezaprzeczalnie była chata Fay.

          Im dalej szła dróżką, robiło się cieplej. Lara pamiętała, że naokoło drewnianego domku Fay nigdy nie leżał śnieg, a trawa była wiecznie zielona. Już po niedługiej chwili mogła zdjąć z siebie kurtkę i pozostać w samej bluzce o krótkim rękawku. Z daleka dostrzegała już polanę i ten piękny krajobraz rozciągający się wokół. Wszystko było jak za dawnych lat, ani jednej zmiany. Niewielki wodospad huczał i szumiał, a strumyk żwawo płynął za niewielką, drewnianą chatką, stojącą na środku zielonej polany. Jedyną różnicą było to, że z komina chatki nie unosił się już wesoły, szary dym, a właścicielki tej pięknej posesji od trzech lat nie było na Ziemi wśród żywych.

          Kobieta ostrożnie przeszła po zielonej trawie aż do drewnianych drzwi niewielkiego domku. Pukanie nie miało najmniejszego sensu, więc powoli weszła do środka. Pomieszczenie było takie same, w którym 24 lata temu przebywała jako zabłąkana, dziewięcioletnia osóbka i w którym gościła 3 lata wstecz, spotykając się z Fay w celu rozwiązania Klątwy. Archeolożka odłożyła niepotrzebną już kurtkę na drewniane łóżko i chwilę pochodziła po pomieszczeniu, zbierając siły przed nową wędrówką. Wypakowała z plecaczka kabury z bronią i przypięła je w talii i na udach, by mieć pistolety w zasięgu ręki. Teraz mogły być jej potrzebne. Klucz schowała do kieszeni spodni, a plecaczek położyła obok kurtki na łóżku. Wiedząc, co czaiło się za tylnym wyjściem chatki, wzięła głęboki wdech i powoli otworzyła drewniane drzwi.

          Trzy lata temu również nie wiedziała, na jakiej działało to zasadzie, ale podobnie jak wtedy, teraz powitała ją głucha noc, mimo że przyszła do chatki za dnia. To miejsce tętniło magią i nienormalnymi wręcz zjawiskami. Przed nią rozciągał się ogromny, mglisty las, a nad nim wisiała srebrna tarcza księżyca. Jakieś nocne ptaki huczały ponuro, a wiatr szumiał delikatnie, jakby coś szepcząc prosto w jej kobiece ucho. Lara wiedziała, że najgorsze dopiero nastąpi za chwilę. Ruszyła naprzód kierując się w stronę lasu i mocniej ściskając pistolety przy bokach. W końcu dostrzegła to, co spodziewała się zobaczyć.

          Były to dziwne postacie, które nie zwracały na nią zbytniej uwagi. Poruszały się przed wejściem do mglistego lasu… szare, bezbarwne, ponure. Drzewa prześwitywały przez ich ciała. Część z nich latała nad wysokimi konarami, tworząc nad lasem siwe smugi, przypominające kłęby dymu. Ale nie był to dym. To były duchy. Lara zdawała sobie sprawę, że jest otoczona samymi duszami, które nie wyglądały na szczęśliwe. Nie miała zbytniej chęci przebywać między nimi sam na sam, ale była do tego zmuszona.

Dusze, jakby usłyszały jej kroki, zaczęły sunąć ku niej, wydając z siebie odgłosy szeleszczących piór ptaka w locie. Ignorując wyciągane w jej stronę szare ręce, Lara zbliżała się do wejścia do mrocznego lasu. Przejście przez niego nie było łatwe. Za krzakami, za drzewami, na ścieżynkach – wszędzie sunęły „żyjące swoim życiem” szare dusze zmarłych. Część z nich latało nad głową archeolożki. Kobieta, gdy już przyzwyczaiła się do towarzystwa dusz i otoczenia mrocznego lasu, zainteresowała się rosnącymi tu drzewami. Pamiętała, że na jednym z nich znajdował się teleporter. Nie mając lepszego pomysłu, zaczęła obchodzić wszystkie podejrzanie wyglądające drzewa i zadzierać głowę do góry. Ten teleporter miał zaprowadzić ją przed Upiorny Hotel, siedzibę strażnika życia i śmierci – Alcazara.

***

 - Jesteście pewni, że to tu zniknęła?

- Tu.

- Jesteście pewni?

- Tak.

- To szukajmy jeszcze raz!

- Nie mam już siły! – jęknęła Cornelia i położyła się na wilgotnej, leśnej ściółce. Zmęczona i spocona, spod przymrużonych oczu przyglądała się latającym nad nimi duchom. – Już z pięć razy czegoś tutaj szukaliśmy, a tu nic oprócz tego cholernego drzewa nie ma!

Carter, Marc i Claire usiedli obok niej, myśląc i skubiąc trawę.

- Jak to możliwe, że przed chwilą tu była, a później rozpłynęła się w powietrzu? – Odezwał się na głos Carter. Przygryzł wargi i pokręcił głową, aż jego jasne, platynowe włosy się zakołysały. – To nienormalne. Coś tu nie gra.

- A może ona poszła dalej prosto, tylko mgła nam ją przesłoniła? – domyślała się Claire, wytrzeszczając swoje wielkie, kocie oczy.

Marc popatrzył na nią z politowaniem.

- Przecież tu nie ma mgły – odpowiedział.

Claire rozglądnęła się wokół.

- Rzeczywiście – przyznała z ciężkim westchnieniem.

Siedzieli dalej, usiłując wymyślić coś sensownego.

- Tu jest tylko to drzewo – powtarzał się Marc.

- Skoro tu jest tylko to drzewo… – Carter podniósł się z ziemi i podążył w stronę rośliny. – To tylko ono musi coś znaczyć. Nie ma innej opcji.

Wszyscy zerknęli na potężne drzewo, rosnące na małej polance w oddali od innych drzew.

- Ja tam nie wejdę – poinformowała obecnych Cornelia, wstając i zaciągając na uda króciutką mini. – Mam za krótką spódnicę.

- Nikt cię nie prosi – warknął do swojej dziewczyny Carter i udowadniając, że nic a nic nie obchodziło go, cóż Cornelia robić zamierzała, chwycił jedną ręką gałąź, podciągnął się i po chwili już cały znajdował się na wysokim drzewie.

Claire i Marc ochoczo podbiegli bliżej i zadarli głowy do góry.

- I co, widzisz coś?! – krzyknęli jednocześnie.

- Tak. Liście i gałęzie. – Brzmiała odpowiedź.

- Nie wydurniaj się!

- Ja się nie wydurniam, bo co mam niby widzieć? Głupie pytanie – głupia odpowiedź. Dajcie mi latarkę. – Spod gęstych konarów wynurzyła się jasna dłoń Cartera.

Claire wcisnęła w nią latarkę i nastała chwila głębokiej ciszy.

- I co, widzisz coś? – odezwał się w końcu Marc.

Nie było odpowiedzi.

- Carter?! Widzisz coś?! – podjęła kociooka, opierając dłonie na swych szczupłych biodrach.

Cisza.

- Carter?! Co się dzieje?!

- Zobaczcie, światło latarki zniknęło! – zauważyła Claire.

- Carter?! Odezwij się! – odezwała się  przestraszona Cornelia, z rozpaczą zadzierając swą złotą główkę do góry. Wszak to jej ukochanemu działa się właśnie krzywda!

- Carter?! Carter?! – zaczęli wołać na zmianę.

- Wcięło go! A niech mnie, drzewo go wcięło! – Lamentowała Claire.

- Wchodzimy! – zadecydował Marc.

- Gdzie?! Na drzewo?! – Przeraziła się Cornelia.

- Nie, na dupę, wiesz?! – Marc z nerwami chwycił gałąź i podobnie jak Carter, po chwili znalazł się na górze. Claire uczyniła to samo.

- Ale ja mam za krótką spódnicę! – darła się blondynka z dołu.

- Carter, jesteś tu?! – Rodzeństwo nie zwracało na Cornelię najmniejszej uwagi.

- Ej no, bo ja nie wejdę! – Dalej panikowała jasnowłosa.

Marc pierwszy stracił cierpliwość:

- Właź na górę, idiotko! – rozkazał wściekle. – Ale już! Bo tak cię trzepnę, że wszystkie gwiazdozbiory z bliska zobaczysz!

Podziałało.

- Jezusie nazareński… - Cornelia zaczęła nieudolnie się wspinać. Raz już spadła na dół, teraz próbowała po raz drugi.

- Zobacz, Marc! – Claire wskazała bratu niecodzienny widok. Na jednej z gałęzi wisiała gładka, błyszcząca, owalna tafla.

Marc przyświecił w nieznany obiekt latarką.

- Lustro? – zdziwił się. Zręcznie przedostał się na gałąź z lusterkiem, wyciągnął rękę, dotknął gładkiej powierzchni i…

- Aaaa!!! – zaczęła piszczeć Claire. – Wcięło go! Słyszysz, kretynko?! – zwróciła się do blondynki wchodzącej na drzewo. – Marca wcięło do środka!

- Że jak? – Zadyszana Cornelia stanęła obok kociookiej dziewczyny z kasztanowymi lokami.

- Że srak! – parsknęła tamta, żwawo przyskakując do tafli na przeciwległej gałęzi. – Ja wchodzę, a ty rób co chcesz! – poinformowała i nim Cornelia zdążyła mrugnąć – zniknęła we wnętrzu tego dziwnego obiektu. Blondynce nie pozostało więc nic innego, jak zrobić to samo, bo panicznie bała się zostać w samotności w tym strasznym lesie.

            Kiedy wylądowała po drugiej stronie, boleśnie uderzając plecami o podłoże, trójka rodzeństwa knuła kolejne posunięcie.

- Croftowa na pewno tam poszła! – mówił pewny tego Marc, wskazując na ogromny budynek przed sobą.

- To my też idziemy! – ekscytowała się Claire, omal nie podskakując z radości niczym mała dziewczynka.

- Ciekawe, czego Lara tam szuka? – zastanawiał się na głos Carter, jako jedyny z towarzystwa nazywając Larę po imieniu, a nie po nazwisku.

- Jak to czego? – Roześmiał się Marc. – Studni Dusz! Już ja widziałem jej minę, gdy pokazaliśmy jej matkę na pogrzebie! Mało się nogą nie przeżegnała! Mówię wam!

- No! – zawtórowała Claire, odgarniając z twarzy kasztanowe loki. – A Maykel już pewnie odnalazł swoją córcię! Mogę się założyć o co chcecie, że Croftowa połknęła haczyk i zainteresowała się Studniami!

- Czyli jeśli dobrze pójdzie, łatwym kosztem dowiemy się jak je otwierać! – mówił dalej  Marc. – Croftowa się dowie, jak to robić, a potem powie nam! A potem ją sprzątniemy! Czy to nie genialne?!

- Więcej niż genialne, nikt by na taki pomysł nie wpadł oprócz nas! – Pochlebiała sobie Claire.

Tylko Carter się nie cieszył. Stał z rękoma w kieszeniach dżinsów i w zamyśleniu patrzył w stronę mrocznego budynku. Wiatr poruszał jego jasnoblond włosami.

- Larze nic nie zrobimy – odezwał się nagle, przenosząc zabójczy wzrok na swojego brata. – I mam nadzieję, że zrozumiałeś, co oznacza nic jej nie robić. Prawda, że zrozumiałeś?

Marc wyglądał na osobę, która miała ochotę zaprotestować, ale się powstrzymał. Nawet on jako brat wolał nie sprzeciwiać się Carterowi Millerowi. Skoro młodszemu braciszkowi uwidziało się pozostawienie przy życiu tej długowłosej archeolożki, to musiało tak być. Do rozmowy włączyła się wciąż ignorowana Cornelia.

- Kochanie? – zagadnęła płaczliwie, podchodząc do swojego chłopaka.

- Czego? – burknął do niej Carter, obdarzając ją nienawistnym spojrzeniem spod swojej platynowej grzywki.

- Jestem zmęczona i nie chcę dalej iść… I wszystko mnie boli… I chce mi się pić… - Wyliczając, blondynka ufnie oparła głowę na umięśnionym ramieniu mężczyzny. Długo to nie trwało, bo Carter ze złośliwym śmiechem odsunął ją od siebie. No, odsunął to za słabo powiedziane. Dziewczyna aż się zachwiała pod wpływem jego silnego odepchnięcia.

- I co mnie to obchodzi? – zapytał obojętnie, śmiejąc się przy tym złośliwie i drwiąco. – Jak dla mnie możesz nawet tutaj zostać i niech cię zeżrą wilki, będę miał nareszcie święty spokój!

Claire z Marcem zanieśli się radosnym kwikiem, a oczy Cornelii wypełniły się łzami.

- Więc mnie nie kochasz? – załkała cicho.

Teraz trójka mafiarzy ubawiła się na całego, Claire aż zgięła się w pół, rycząc ze śmiechu.

-  Za co ja muszę słuchać takich rzeczy?! – Parodiował Carter, składając ręce jak do modlitwy. – Nie, idiotko, ja nikogo nie kocham – wyjaśnił blondynce, gdy już przestał się nabijać z jej poważnego pytania. – I wbij to sobie w końcu do tego głupiego łba.

- Chodźcie, idziemy, bo nam Croftowa znowu zniknie z oczu! – Marc pociągnął brata za sobą.

Cornelia chwyciła się ostatniej deski ratunku:

- Przecież poszedłeś ze mną na wesele! – wypomniała z rozpaczą. – Myślałam, że to coś znaczyło!

- A i owszem! – Carter przystanął i obejrzał się na załamaną dziewczynę. – Dla mnie to naprawdę dużo znaczyło, bo mogłem sobie popatrzeć na śliczną Larę w skąpej sukience! Cóż to były za widoki, ach! – zwrócił się rozmarzony do rodzeństwa, a po chwili z powrotem przeniósł swoje ciemne oczy na płaczącą Cornelię. - A dlaczego poszedłem z tobą? – zapytał i roześmiał się głośno. - Bo mnie zaprosiłaś! A teraz dasz mi spokój czy mam cię stąd sprzątnąć?

Cornelia nie odpowiedziała, tylko się jeszcze mocniej rozpłakała. Potykając się nieustannie i chlipiąc pod nosem, szła za trójką rodzeństwa w stronę Upiornego Hotelu, nad którym zdążyła się już rozpętać burza.

CDN

* W drugiej części opowiadania, Lara musiała odszukać dwie części Mitu, aby pozbyć się ciążącej nad nią Klątwy Sztyletu Xian. Drugą część zapisków odnalazła w miejscu, do którego przedostała się przez teleporter, dlatego już wiedziała jak się tam dostać. Więcej o tym w  ”Lawendowym Czarze”, Rozdział 11 – „Fay”.